#projectblogboek

Twee jaar. Mo jongens toch. Twee jaar is het geleden dat ik hier kwam. En als ik hier al niet kwam, wie dan wel? Het is hier dus meer dan windstil geweest. Duizend-en-één redenen en tegelijkertijd eigenlijk geen enkele. Het bloggen was er een beetje heel erg uit. En toch bleef ik het missen, op een manier. Ik had hier al zo vaak goede voornemens gemaakt, maar daar kwam (zoals het goede voornemens betaamt) weinig van terecht. Ik lees ondertussen meer blogs dan ooit, dankzij mijn Feedly en mijn iPad (nog maar een jaar de mijne, maar oh zo verslaafd aan dat ding). En het bloggen is hipper dan hip, dankzij het geweldige boek van Lilith. Het geweldige boek dat eindelijk het mijne is en dat me nu zal helpen om mijn blog nieuw leven in te blazen, ik voel het! Er loopt namelijk een projectje, #projectblogboek, gestart door i. en ik ga mij er mee in smijten gewoon, ik ga veel meer schrijven zonder al te hard na te denken. Want dat is hier in het verleden al vaak de doodsteek geweest, eigenlijk. Ik denk te hard na, ik wil vanalles schrijven, maar tegen de tijd dat ik bedacht heb hoe ik dat in een tekstje zal gieten, is het moment weg. Ken je dat? Not so good. Ik moet stoppen met nadenken over zinnen en formuleringen en gewoon schrijven. Enige vereiste: nalezen om schrijffouten te vermijden, dat is sterker dan mezelf, beroepsmisvorming. Voor de rest: lol hebben in het schrijven en herinneringen verzamelen. Want hoe erg is dat nu, Kleine Frutsel (die overigens al 8 wordt en dus niet meer zo heel erg klein is) zal hier later lezen wat moeder voor haar wilde bewaren en gaten van 2 jaar vinden? Zucht. Och ja, als ze een kind van haar moeder is, zal ze het wel verstaan. Maar toch. Hier gaan we dan, op hoop van zegen!

Schoolpraat

Tussen het tweede en het derde kleuter moest Kleine Frutsel (door onze verhuis) van school veranderen en ik ben nog elke dag blij met de keuze van toen. De keuze van het hart. Dagelijks vraag ik haar hoe de schooldag was, of ze iets fijns beleefd heeft en de antwoorden die ik dan krijg zijn soms zo verrassend. Niet dat ze geen verslag uitbrengt van stomme kleine-meisjesdiscussies, integendeel, die heb je overal. Maar het gaat over al de rest, over haar leven daar. Zo hartverwarmend. 

Een bloemlezing van de laatste weken... 

Weet je mama, wie liefde geeft, krijgt liefde terug. 

We hebben vandaag geleerd dat er soms kinderen iets tegen je zeggen dat je niet fijn vindt. Maar dat je daar niet élke keer moet op ingaan. Dat je dat soms eens in een ballonnetje moet stoppen en laten wegvliegen, in plaats van er boos of verdrietig om te worden. 

Vandaag kwam er een luchtballon op school, omdat het 2de kleuter een project over vliegen heeft. En we mochten allemaal gaan kijken. En weet je waarom een ballon ... 

Wist je dat er stenen bestaan mama, die je kunnen helpen? Vroeger geloofden mensen daar meer in dan nu, in de kracht van stenen. We gaan nu een gans project doen over stenen. Ik wil er alles over weten. Wanneer gaan we naar de bieb ? 

Je moet van alle kindjes een beetje weten wat voor soort ruimtebel ze nodig hebben, dat weet je als je elkaar beter leert kennen. Sommige kinderen hebben soms wat meer ruimte nodig, een grotere ruimtebel, om zich goed te voelen. Andere kindjes zijn liever en beter dichter bij elkaar. Dat is bij iedereen gewoon anders. 

Weet je, als andere kinderen negatief doen, kan je kiezen om mee te doen, maar je kan ook kiezen om niét mee te doen en de andere kinderen mee te nemen in iets leuks in de plaats.

Als we een goed idee hebben, mogen we in de kiestijd de andere kinderen meenemen in dat leuke idee.  Maar we moeten eerst goed kunnen uitleggen waarom dat een goed idee en iets leuks is. 

Vandaag kwam er een boerenpaard helpen. Want er zijn twee oude bomen geveld in het bos, omdat ze ziek waren. En de stammen kunnen we gebruiken achteraan in het bos, voor ons avonturenparcours. Maar een tractor maakt veel schade aan de natuur en de grond van de bos, een boerenpaard niet, dus komt er een boerenpaard helpen trekken, spannend hé!

We moesten een spuitje krijgen bij de dokter op school en we hebben vooraf eerst geoefend om chocomousse te spelen. Ah ja, chocomousse is slap en dan kan je dokter makkelijker prikken, als je chocomousse speelt met je armspieren. 't Ging goed hoor!

Hmmm, ik wil straks zoveel vertellen in de kring over het weekend. Maar 't is maandag en dan wil iedereen veel vertellen en moeten we het korter houden. Ik zal nu al eens gaan nadenken over wat het belangrijkste was in het weekend, zodat ik precies weet wat ik dan wil zeggen.

Ik ga in de kiestijd bewegen kiezen, dan kan ik lekker buiten gaan fietsen, heerlijk.

Christel vertelde vandaag zo'n mooi verhaal mama, ik kreeg er bijna tranen van. 

En ja, ze kan ondertussen ook al lezen en de rekensommen gaan tot nu toe gelukkig ook nog vlot. "Leerstofgebiedgewijs mee" en ik kan het weten, ik ben er dagelijks mee bezig, met het eerste leerjaar. Maar zo blij dat ze er ook nog heel erg kind mag zijn, ontzettend veel buiten mag spelen en dat prestatiedrang en punten daar onbestaande zijn. Leren, in al z'n facetten.  Maar gelukkig niet op de stresserende manier die tegenwoordig zo "normaal" gevonden wordt. Beste beslissing ooit, echt. 

Sintschrik

Zo'n kleine van zes, dat is echt een halve komiek in huis. Regelmatig lig ik hier strijk met al wat ze uitkraamt. Maar als je dacht dat ik nu een voorbeeld kwam geven, tja, dan is dat mis gedacht. Spijtig genoeg. Want ik kan er niet opkomen nu.  En dat is zo jammer. Insert diepe zucht. Dus dat betekent maar één ding : dat ik vaker moet komen opschrijven. Voor de herinneringen.

Zij vond ook al dat het dringend tijd werd voor een nieuw blogpostje en braaf als ik ben - hé, 't zijn sinterklaastijden voor iets - doe ik dat spoorslags.

De Sint dus. Ze is nu zes en gelukkig nog helemaal into de magie. De aankomst van de Sint zorgde hier vorige week voor een hilarisch moment, al is het vast wel ergens opvoedkundig wreed verkeerd om geweldig te zitten genieten van een angstmoment van je kind. Good parenting. Enfin, ze was die middag van de Grote Aankomst niet thuis, verjaardagsfeestje, dus moeder had het geheel opgenomen, in digitale tijden een wreed gemak. De voorbije twee jaren wilde ze De Aankomst wel honderd keer herbekijken, steeds weer opnieuw, alsof er daardoor alsnog onverwachte wendingen zouden plaatsvinden. Het hoort bij het kleuterbestaan, as we all know. Dit jaar dus kijken in uitgesteld relais. De Sint kwam aan, gelukkig maar en betrad net het Schoon Verdiep voor zijn jaarlijkse toespraak. Ik zat in de keuken en las precies op datzelfde moment het verslag van de aankomst, op een nieuwspagina, waarin dus te kennen werd gegeven dat er godzijdank geen stoute kindertjes waren dit jaar. Mààr ... dat het er eventjes spannend had uitgezien voor Ruben en Louise ... Ik rook mijn kans. Ik schoot richting camera en begon haar te filmen terwijl ze zat te kijken. Da's nog zoiets moois, dat complete onvermogen om achter zo'n vreemd en onverwacht gedrag van moeder een snood plan te vermoeden. Laat ons daarvan profiteren, euh geniéten zo lang het duurt. Filmen dus. Ze was muisstil, want de Sint had net verteld dat er gelukkig maar twee stoute kindjes waren. Ruben was eerst aan de beurt. De Rubens te lande werden al gauw gerustgesteld, want het bleek (oh verrassing) een schromelijke vergissing. Het been van opa dat hij aan de hond gaf, bleek een vleesbotje van bij 't avondeten. En dus niet het béén van opa, Sinterklaas, Ruben bleek alsnog een brave jongen. Er bleef dus maar één stout kindje over dit jaar ... een meisje (ze kromp al in elkaar) en ze heet ... Louise. *dramatische stilte* Haar gezicht was goud waard, ze wist werkelijk niet waar ze 't had. De Sint las voor uit zijn boek, de Louise in kwestie had gezegd dat papa en mama nogal konden zagen. Waarop ik verontwaardigd vroeg of ze dat écht had gezegd. Ze piepte ontkennend en bleef vol ongeloof en angst naar het scherm staren. 't Is dat ik het op film heb, dat wordt lachen later. Vervolgens bleek al gauw dat het om een vierjarige Louise ging (de opluchting ! u heeft geen idee) en dat het kind mama en papa had zien knutselen aan het nieuwe konijnenhok en dat zagen was dus wel degelijk zàgen, snap je, Sinterklaas?  Waarop de Goedheiligman besloot dat er dit jaar dus géén stoute kinderen bleken te zijn, hoera hoezee! Enfin, het moment was onbetaalbaar. Die avond bij het tanden poetsen kwam ik er nog eens op terug, ik begon over hoe spannend het toch wel was geweest, goh goh, gelukkig dat ... Ze onderbrak me:"Nee mama, stop, ik wil er niet meer over praten, het was véél te eng!" ... Hmmm, een trauma, dat ik dan nog op film heb staan ook. Misschien dat ik twee keer nadenk voor ik het haar ooit toon, het kon ook nog eens tegen mij gebruikt worden. Maar onbetaalbaar jong, echt waar. 

Op de achterbank in de auto

Eentje om te bewaren voor later (de reden waarom ik deze blog ooit begon trouwens, omdat je anders zoveel dingen vergeet).

Conversatie tussen mijn metekind S en Kleine Frutsel, allebei 5 en stapel op elkaar. Ze kennen elkaar dan ook al gans hun leven en zitten sedert afgelopen schooljaar ook samen op school. Het is me wat, met die twee :-)

Kleine F : "Nu zijn we nog vrienden hé, maar later zou ik graag met jou trouwen, ik denk dat ik dan verliefd op jou ga worden. En dan kunnen we trouwen, zou dat niet leuk zijn ? "

S: "Trouwen ? Dat weet ik toch niet hoor. Ik zou liever met niemand trouwen."

Kleine F : "Echt waar ? Allé, als je met niemand trouwt, dan kan je geen kindjes hebben ! Dat zou toch tof zijn als wij trouwen, kindjes hebben is heel leuk hoor !"

S blaast verontwaardigd : "Wat ? Weet je dan niet dat kindjes hebben heel veel werk is ! Ik ga dan elke dan keiveel moeten doen, dat is toch niet altijd tof hoor !"

Kleine F is daar even stil van.

Ze is blijkbaar bereid daar veel voor op te geven, want ze vervolgt : "Allé toe, weet je wat, ik zal dan wel al dat werk doen !"

S: "Ik weet het nog niet. Weet je wat, we zullen eerst maar eens groot groeien en dan zien we wel weer."

Kleine F stemt zwijgend in.

Trouwen om kindjes te kunnen krijgen, zo passé. En dat zij voorstelt om in haar eentje al het werk te doen, om toch maar haar zin te krijgen, woehahaha !   Hier gaan we later nog om lachen ! Hoop ik ;-)

Life goes on ...

Soms gebeuren er dingen die ervoor zorgen dat het leven er plots helemaal anders uitziet. Ook bij ons is dat zo.  Daarom lag de blog een jaar lang stil. Het laatste berichtje dateert inderdaad al van juni 2011. Daarna hadden Kleine Frutsel en ik het te druk met het bouwen van een nieuw nestje, met het wennen aan een paar grote veranderingen. In september startte ze ook op een nieuwe school, gelukkig met succes ! Ze heeft er een prachtig laatste kleuterjaar op zitten. Madam Frutsel kwam ondertussen ook weer op haar plooi en we vonden nieuwe gewoontes, ontwikkelden nieuwe routines, leerden nieuwe mensen kennen en genoten van alle fijne familieleden en vrienden, die ons al die tijd als een warm deken bleven omhullen. 

En toen kwam de zomer van 2012. Kleine Frutsel voelt zich nu thuis in haar twee huisjes, eentje bij mama en eentje bij papa. Vier seizoenen passeerden, verdriet waait langzaam weg en de zon brengt nieuwe energie.   En plots voel ik dat het tijd wordt om de blog nieuw leven in te blazen. Dus wie weet verschijnt hier weer af en toe een berichtje ... you just never know :-)

Cadzand-Bad

Allereerste optreden !

Op 22 mei was het feest op de school van Kleine Frutsel. Een musical, "Het bos van konijn Fluwijn", waarin alle klassen een dierengroep uit het bos mochten uitbeelden, op muziek natuurlijk. Kleine Frutsel was een vlinder en dat "vlinderbestaan" werd uitvoerig geoefend ... We hebben hier triljoenen keren het liedje gehoord, het dansje gezien en we kregen zelfs instructies, "voor als wij ook eens een vlinder wilden zijn". En toch, ondanks het feit dat we 't al gezien hadden thuis, waren we verschrikkelijk nieuwsgierig naar het optreden de dag zelf ... Dat ze 't kon, dat wist ik. Dat ze 't héél graag deed, dat merkten we ook. Maar hoe ze zou reageren de dag zelf ? Met dat grote publiek, op dat grote podium ? Het had me niet verbaasd als ze overrompeld zou zijn geweest, verlegen, ze kijkt bij nieuwe situaties en nieuwe mensen graag eerst de kat uit de boom. Ik hoopte maar dat ze niet zou huilen als ze ons zou zien ... Maar al die gedachten zijn onnodige zorgen en tijdverlies gebleken, ze strààlde !! Ze was een vlinder, van de eerste tot de laatste minuut. Ze zag ons staan vanop het podium en ze begon terstond glunderend te zwaaien. Maar zodra de eerste noten van de muziek over het podium rolden, kwam er een soort serieux over dat gezichtje ... ze werd een vlinder, de ware metamorfose. Je zag zo wat de instructies van de juf waren geweest, alles werd tot in de details gevolgd door onze Kleine Vlinder. Ze genoot ! En wij vanzelfsprekend ook ... alles vastgelegd op foto en video, 's avonds nog eens met een krop in de keel zitten kijken, trots tot in de toppen van onze tenen. De schoonste vlinder van het westelijk halfrond, die hadden wij toch maar mooi gefabriceerd, ah ja. Heerlijk toch, dat je als ouder zo trots kan zijn, op zo'n simpele dingen. En de Kleine Vlinder zelf ? Die was om 17u al compleet uitgeput van alle doorstane emoties en terwijl sommige klasgenootjes nog een ijsje stonden te likken op de speelplaats, lag zij al lang in bed. Vlinder zijn, da's best vermoeiend !