Twee jaar. Mo jongens toch. Twee jaar is het geleden dat ik hier kwam. En als ik hier al niet kwam, wie dan wel? Het is hier dus meer dan windstil geweest. Duizend-en-één redenen en tegelijkertijd eigenlijk geen enkele. Het bloggen was er een beetje heel erg uit. En toch bleef ik het missen, op een manier. Ik had hier al zo vaak goede voornemens gemaakt, maar daar kwam (zoals het goede voornemens betaamt) weinig van terecht. Ik lees ondertussen meer blogs dan ooit, dankzij mijn Feedly en mijn iPad (nog maar een jaar de mijne, maar oh zo verslaafd aan dat ding). En het bloggen is hipper dan hip, dankzij het geweldige boek van Lilith. Het geweldige boek dat eindelijk het mijne is en dat me nu zal helpen om mijn blog nieuw leven in te blazen, ik voel het! Er loopt namelijk een projectje, #projectblogboek, gestart door i. en ik ga mij er mee in smijten gewoon, ik ga veel meer schrijven zonder al te hard na te denken. Want dat is hier in het verleden al vaak de doodsteek geweest, eigenlijk. Ik denk te hard na, ik wil vanalles schrijven, maar tegen de tijd dat ik bedacht heb hoe ik dat in een tekstje zal gieten, is het moment weg. Ken je dat? Not so good. Ik moet stoppen met nadenken over zinnen en formuleringen en gewoon schrijven. Enige vereiste: nalezen om schrijffouten te vermijden, dat is sterker dan mezelf, beroepsmisvorming. Voor de rest: lol hebben in het schrijven en herinneringen verzamelen. Want hoe erg is dat nu, Kleine Frutsel (die overigens al 8 wordt en dus niet meer zo heel erg klein is) zal hier later lezen wat moeder voor haar wilde bewaren en gaten van 2 jaar vinden? Zucht. Och ja, als ze een kind van haar moeder is, zal ze het wel verstaan. Maar toch. Hier gaan we dan, op hoop van zegen!
