Next !

Zoals dat meestal gaat met de fases zoals in het vorig stukje beschreven, verdwijnen die weer even plots als ze gekomen zijn. Gelukkig maar. Weer heel eventjes relatieve rust, voor de volgende zich aandient. Lap, 'k had het niet mogen neerschrijven hé, dat gaat zich hier nog tegen mij keren, ik voel het ! Gaat ze seffens weer alles uit de kast halen om te bewijzen dat het allemaal geen waar is wat mama hier heelder dagen schrijft ! Ach ja, hebben we dat ook weer gehad.

En zoals dat ook meestal gaat na zo'n fase, maken ze daarna meestal opeens een soort sprongetje. Kunnen ze opeens iets nieuws, zijn ze op één of ander gebied precies weer een stuk ouder geworden. Deze keer is het hier een sprongetje van filosofische aard. De echte waarom-vragen komen ook nog, liet ik mij door de vakliteratuur vertellen (aka de boekskens), maar nu zitten we hier blijkbaar in de "als"-fase. Het verschil tussen toen en als zal voor een volgende fase zijn, maar voor de rest gooit ze ons nu steeds dingen voor de voeten als ...

* Mamaaaaa ... als ik nog niet geboren was, waar was ik dan eigenlijk ?

* Mamaaaaa ... als ik in het toilet zou springen en ik spoel dan door, kan ik dan zwemmen in die buizen daar ?

* Mamaaaaa ... als de planten dat water van de gieter opdrinken, éten ze dan de aarde ?

* Mamaaaaa ... als ons lichaam kan breken, wil dat dan zeggen dat we van glas gemaakt zijn ?

Zo uit de mond van een driejarige. Daar staan we met momenten toch echt van te kijken. Ze verwacht dan natuurlijk ook een doordacht en deftig antwoord, anders stelt ze de vraag gewoon opnieuw :-) Ze slorpt echt alle woorden op die ze tegen komt. Ze is nu fan van eigenlijk en natuurlijk. En ze heeft de hele tijd toch echt wel dringend honger hoor mama !

Euh en verder ... is ze opeens fan van Rihanna. Vraagmenietwaarom. Rihanna begot, pfffff, dan draaien ze dat kind haar laatste hit en zegt die kleine opdonder vanop de achterbank opeens "dat vind ik echt een mooi liedje mama !". Het gaat haar blijkbaar gewoon om de woorden "Take it" uit het refrein, ze zingt dat als "teeee-kent, teee-kent". Nog een sjans, want die tekst is zo geweldig hard NIET voor haar leeftijd bedoeld, ik mag het niet gedroomd hebben dat ze het allemaal juist zou zingen. Slik. 'k Zou haar mond moeten spoelen met marseillezeep peis ik. Moet toch maar weer eens op zoek gaan naar haar K3-CD die sinds onze laatste reis precies spoorloos is, waardoor de radio dan aanstaat en onverhoede rampen als de Rihanna-fase ons overvallen. Ik hoor ze ergens toch véél liever zingen over Alle Kleuren van de Regenboog, dan de Rihanna-lyrics, brrrrr. Daar heeft ze later nog tijd genoeg voor, als ze mag uitgaan en al. Vanaf haar dertigste zal dat zijn, dat spreekt voor zich. Tot dan kan ze zich hier in stilte wel bezig houden.

Van rozen en manen of net niet.

Dat een kind opvoeden niet altijd rozengeur en maneschijn is, dat weet iedereen die er één of meerdere exemplaren van gekweekt heeft. Mijn ouders begot op de eerste plaats, want hoe verder heel dat opvoedingsproces hier vordert, hoe minder ik het snap : 4 kinders in 5 jaar tijd ?? 'k Weet niet, maar je zou ze mij toch niet moeten geven !! Misschien 4 met telkens 5 jaar tussen, dat zou nog iets zijn. Maar ja, 't zou natuurlijk ook kunnen dat wij zo'n brave bloedjes waren, daar kon je er gewoon niet genoeg van hebben. Zo snel mogelijk ! Ja, dat moet het beslist geweest zijn !

Enfin, die van ons kan o-zo-lief zijn, ons doen gieren en brullen, ons hart doen smelten en onze dagen verlichten. Ah ja, mijn kind, schoon kind, dat heeft de natuur goed geregeld. Maar er zijn zo van die dagen ... en soms plakken die dagen zich samen tot weken ... iets wat wij dan zeer gepast "een fase" noemen. Van-'t-is-weer-een-fase. Want je moet het toch ergens een reden geven en 't kan niet zijn dat we voor altijd zo'n stout-en-brutaal-kindertje zouden hebben hé, o nee ! Dus dan is 't een fase en 't is altijd duimen dat zo'n fase rap passeert. Zodat we weer van ooh-en-aah kunnen doen en vertederd kunnen neerkijken op braaf spelende kroost.

Enfin, u snapt het al, we zitten hier weer in zo'n fase. Ik maak er verder geen woorden aan vuil, want ik hoor het overal, her en der in bloggertjesland verschijnen stukjes als dit, of deze, of die daar. En dan ben ik altijd wreed content dat wij niet de enigen zijn ! En dan dank ik het mama-blog-fenomeen, want lekker lachen met de miserie op een ander, omdat het oh zo herkenbaar is, is heerlijk en goed voor 't relativeringsvermogen ! Dus dankuwel, mama-blogs-aller-landen ! Santé, op de "fases" !

P.S. De foto is er eentje van Kleine Frutsel die net lekker stout was (en de wind van voren kreeg) en nu zichtbaar haar kansen overweegt ... hou ik nu op of waag ik me nog een stapje verder ? Drie keer raden ...

Een tandenborstel, mijne frak.

Er zijn zo van die dagen. Van die dagen dat je gewoon in de ogen van een wildvreemde kan lezen dat je nu wel heel erg onnozel overkomt. Je zou willen schreeuwen dat je écht wel meer hersencellen in je kop hebt zitten, maar je beseft zo hard dat het alles alleen maar erger maakt. Dus lach je gegeneerd en buig je het hoofd. Aldus geschiedde ten huize Frutsel. De droogkast mensen, hij marcheerde niet meer. 't Is geen goedkoop spel, dus daar kon het niet aan liggen. En aangezien de zomer al lang vergeten is dat hij hier in ons land eigenlijk ook een tussenstop van een paar maanden moest maken, is dat spel echt wel onmisbaar. Ook al omdat ik een hekel heb aan schuurpapieren-handdoeken, maar soit. De Miele-man werd gebeld, want die moderne apparatuur, daar moet je nu eenmaal een stielman voor hebben. Dat bleek trouwens eens te meer toen die man hier was. Hij klapte een draagbare computer open en verbond het ding met een kabeltje aan onze droogkast. Geen plug-in-kabeltje, dat is van de vorige eeuw, zo bleek. Nee, beste kijkbuiskindertjes, dat kabeltje kleefde hij gewoon magnetisch vast aan onze droogkast ?? Kijk, zo'n moderne technologieën blijven mij verbazen. De tijd van vijst-den-boel-maar-eens-open (en probeer het daarna weer in mekaar te krijgen zonder een paar vijzen over te houden) is definitief voorbij !

Het was gelijk nen doktoor met een stethoscoop. Geheel en al magnetisch begon mijn droogkast te draaien (zonder.de.startknop.om.te.draaien.echtechtwaar) en vertrouwde vervolgens al zijn diep verborgen technische geheimen toe aan de laptop. Dat gesprek was trouwens van zeer korte duur, 't ding was kerngezond, want ik sloeg in dit verhaal eigenlijk het eerste hoofdstuk over, met name het binnenkomen van de stielman. Hij wierp één welgemikte blik op ons droogmasjien en zei meteen (en nu wordt het genant) "Maar madammeke, 't is uwe filter hé". Ik was al geheel en al gereed om te zeggen dat ik dat wel wist, want dat dat de reden van zijn bezoek was, namelijk een steeds brandend filter-alarm-lampje dat elke droogactiviteit verstoorde, ongeacht het feit dat ik écht wel netjes de pluisjes uit het ding had verwijderd. Ik slikte het nog net op tijd in, want de Miele-man wist wel wat hij zei, zo dacht ik dan maar. Hij nam de twee kleine filtertjes vooraan uit ons masjien, toonde me dat pluisjes verwijderen niet genoeg is, dat je die dingen soms eens moet spoelen met water en een oude tandenborstel. Wat hij vervolgens deed. Ik bood nog aan om de dingen af te drogen. Had ik beter niet gedaan, want voor 70 euro had ik me net zo goed kunnen laten dienen. Zeventig euro, mijne frak. De mens was er waarlijk zelf gegeneerd over, maar ja, hij moest een basisbedrag voor de verplaatsing rekenen van den baas en één kwartier werk. Daar waren echter nog maar een paar minuten van gebruikt, dus voor de vorm maakte hij die 15 minuten nog vol door een controle van de interne computer voor te stellen. Waarna hij dus zijn laptop bovenhaalde en dat kabelgedoe deed waar ik zo van onder de indruk was. Wat op zijn beurt niets opleverde, want ons masjien droogde intussen weer even vrolijk als voorheen. Maar het kwaad was geschied. Er zijn zo van die dagen dat je je zo onnozel voelt. En dat dat nog eens geld kost ook, toeme toch !

Omdat het te leuk is

Niet veel tijd om te bloggen, maar nu lekker verlengd weekend en over 8 luttele weken strekt een zalig lange zomervakantie zich voor me uit, dus er is hoop op beterschap ! Maar eerst nog van rapporten en toetsen doen en ook nog een groot schoolfeest-musical-dinges en al. Maar nu eerst verlengd weekend. Dus.

En was het u al opgevallen dat ik graag eens van achtergrondpapiertje wissel ? Misschien niet, want ik bewaarde het wisselen tot nu toe een beetje voor mijn klasblog. Kwestie van hier wat eenvoud en sereniteit en zo te bewaren. Of zoiets. Maar ik kom gewoon geweldig veel leuke backgrounds tegen, die allemaal gratis zijn en zo hard naar mij lonken. Ze wéten gewoon dat ik soms - als ik ooit weer eens 5 minuten tijd heb - ook een scrapper ben en van die soort is geweten dat ze verslaafd zijn aan schone papierkes en achtergrondjes en zo van die dingen. Tot die soort behoor ik dus ook, inderdaad. Dus ik ga hier ook gewoon van achtergrond-veranderen doen. Sorry, het is gewoon te leuk !

En verder vandaag, zei Kleine Frutsel het volgende (tussen honderden andere zinnen en filosofietjes) : "Chipkes, die groeien aan de chipkesboom. Ze moeten die gewoon plukken en dan in een zakje doen en dan het zakje dichtdoen en in de winkel leggen. En wij kopen dat dan en eten het op." Was het leven maar zo simpel. Ik zou die boomkes alvast kweken in mijnen hof, zeker weten. Maar eerst zou ik daarvoor groene vingers moeten kweken, want die heb ik ook al niet. Maar Kleine Frutsel weet vast wel waar ik die kan vinden.