Een tandenborstel, mijne frak.

Er zijn zo van die dagen. Van die dagen dat je gewoon in de ogen van een wildvreemde kan lezen dat je nu wel heel erg onnozel overkomt. Je zou willen schreeuwen dat je écht wel meer hersencellen in je kop hebt zitten, maar je beseft zo hard dat het alles alleen maar erger maakt. Dus lach je gegeneerd en buig je het hoofd. Aldus geschiedde ten huize Frutsel. De droogkast mensen, hij marcheerde niet meer. 't Is geen goedkoop spel, dus daar kon het niet aan liggen. En aangezien de zomer al lang vergeten is dat hij hier in ons land eigenlijk ook een tussenstop van een paar maanden moest maken, is dat spel echt wel onmisbaar. Ook al omdat ik een hekel heb aan schuurpapieren-handdoeken, maar soit. De Miele-man werd gebeld, want die moderne apparatuur, daar moet je nu eenmaal een stielman voor hebben. Dat bleek trouwens eens te meer toen die man hier was. Hij klapte een draagbare computer open en verbond het ding met een kabeltje aan onze droogkast. Geen plug-in-kabeltje, dat is van de vorige eeuw, zo bleek. Nee, beste kijkbuiskindertjes, dat kabeltje kleefde hij gewoon magnetisch vast aan onze droogkast ?? Kijk, zo'n moderne technologieën blijven mij verbazen. De tijd van vijst-den-boel-maar-eens-open (en probeer het daarna weer in mekaar te krijgen zonder een paar vijzen over te houden) is definitief voorbij !

Het was gelijk nen doktoor met een stethoscoop. Geheel en al magnetisch begon mijn droogkast te draaien (zonder.de.startknop.om.te.draaien.echtechtwaar) en vertrouwde vervolgens al zijn diep verborgen technische geheimen toe aan de laptop. Dat gesprek was trouwens van zeer korte duur, 't ding was kerngezond, want ik sloeg in dit verhaal eigenlijk het eerste hoofdstuk over, met name het binnenkomen van de stielman. Hij wierp één welgemikte blik op ons droogmasjien en zei meteen (en nu wordt het genant) "Maar madammeke, 't is uwe filter hé". Ik was al geheel en al gereed om te zeggen dat ik dat wel wist, want dat dat de reden van zijn bezoek was, namelijk een steeds brandend filter-alarm-lampje dat elke droogactiviteit verstoorde, ongeacht het feit dat ik écht wel netjes de pluisjes uit het ding had verwijderd. Ik slikte het nog net op tijd in, want de Miele-man wist wel wat hij zei, zo dacht ik dan maar. Hij nam de twee kleine filtertjes vooraan uit ons masjien, toonde me dat pluisjes verwijderen niet genoeg is, dat je die dingen soms eens moet spoelen met water en een oude tandenborstel. Wat hij vervolgens deed. Ik bood nog aan om de dingen af te drogen. Had ik beter niet gedaan, want voor 70 euro had ik me net zo goed kunnen laten dienen. Zeventig euro, mijne frak. De mens was er waarlijk zelf gegeneerd over, maar ja, hij moest een basisbedrag voor de verplaatsing rekenen van den baas en één kwartier werk. Daar waren echter nog maar een paar minuten van gebruikt, dus voor de vorm maakte hij die 15 minuten nog vol door een controle van de interne computer voor te stellen. Waarna hij dus zijn laptop bovenhaalde en dat kabelgedoe deed waar ik zo van onder de indruk was. Wat op zijn beurt niets opleverde, want ons masjien droogde intussen weer even vrolijk als voorheen. Maar het kwaad was geschied. Er zijn zo van die dagen dat je je zo onnozel voelt. En dat dat nog eens geld kost ook, toeme toch !