zondag 19 september 2010

As the world turns

Ik ben een vrolijke blogster, wat zeg ik, een vrolijk mens ! Mevrouw Frutsel vindt meestal dat het glas halfvol is, dat je 't allemaal zo zwart niet mag zien en dat dramatiseren voor niks goed is. Maar soms gebeuren er dingen waar je toch even van moet slikken, soms staat de wereld stil of soms heb je er even allemaal geen zin in en wil je je het liefst even ter plaatse ingraven voor een kleine winterslaap. Oh well, mevrouw Frutsel is ook maar een mens hé !

Soms voldoe je eens niet aan de verwachtingen. Vinden mensen dat je dingen niet had moeten doen. Of net wel. Daar kan je je over opwinden. Maar of het helpt is een andere vraag.
Soms vinden mensen je blijkbaar niet zo geweldig. Hadden ze zich vanalles van je voorgesteld en bleek dat geweldig tegen te vallen ? Goh, lang geleden had me dat iets gedaan, maar de jaren brengen toch verstand met zich mee, ik kan daar blijkbaar tegenwoordig geweldig mee leven :-)
Soms stel je jezelf teleur omdat je alweer eens niet gedaan hebt wat je je nog zo had voorgenomen. Maar dat kan morgen ook nog, niet ? ;-)

Geen toestanden ten Huize Frutsel hoor, gewoon een bloemlezing van een drukke week, tijdens dewelke ik me bovenstaande bedenkingen maakte. En die ik optimistisch weer klasseerde. Want er zijn begot ergere dingen in 't leven, dat zie ik van dichtbij, rondom mij, bij mensen die het door een situatie of tegenslag wel heel hard te verduren hebben.
Dan ga je vanzelf relativeren. Zo probeer ik ook mijn angst voor komende donderdag weg te relativeren. Kleine Frutsel moet diablolo's in de oren. Goh, 't houdt niets in, klein roesje madam, voor je 't weet heb je ze weer mee naar huis ! 't Zal allemaal wel zijn, maar ondergetekende staat bij iedereen die haar goed genoeg kent, bekend om de rampscenario's. Queen of the Worst Case Scenario's ! Hoe dat te rijmen valt met mijn positieve zelf, het is me een raadsel. Zorgt het voor een soort evenwicht, compenseert het één het ander ? Het doet er niet toe. Maar Miss Worst Case Scenario doet me denken aan alle mogelijke bijwerkingen, zowel van de ingreep als van de verdoving .. het kàn he zeg, zwijg mij ervan ... Miss Sunny Side Up bedenkt dat we in een geweldige welvaartstaat leven en somt nog even op waarom het echt moet en hoe blij ze wel niet is dat het "maar dat" is, zijnde een medische onbenulligheid, vergeleken met wat anderen moeten doorworstelen op dit zelfde moment.

En Kleine Frutsel ? Die houdt zich momenteel met belangrijker dingen bezig. Zo worstelde ze dit weekend met de prangende vraag : waar gaat de zon eigenlijk slapen ? Want die gaat 's avonds "onder", dat weet ze, de zon gaat slapen en de maan neemt de wacht tijdelijk over. Meer dan genoeg voor een bijna-vierjarige me dunkt, maar daar neemt onze Copernicus in de dop geen genoegen mee. Wààr is de zon dan eigenlijk, mama ? De waarheid is te ingewikkeld en mijn povere poging (had geen didactisch materiaal ter ondersteuning) interesseerde haar weinig tot niets. Ze besloot zelf dat de zon een slaapholletje heeft in de grond. En leunde vervolgens tevreden achterover, kauwend op de volgende existentiële vraag die ze ons voor de voeten gaat gooien. Kleuters zijn geweldig. En zeer goed voor het relativeringsvermogen.

zondag 12 september 2010

Gefrutsel


Het hoe en waarom van onze naam deed ik al eens uit de doeken.
Maar ik hoor wel her en der mensen fluisteren : jaja, frutsel frutsel, we zien er toch maar bitter weinig van, van dat zogezegd gefrutsel ! Nou ja, ik hàd dan ook al uitgelegd dat ik weliswaar hou van gefrutsel, maar dat Madam Frutsel wegens tijdsgebrek gewoon al een tijdje niet meer aan frutselen toe kwam. Tot vandaag ! Het kriebelde al een tijdje om één van mijn frutselactiviteiten, zijnde scrappen, weer op te pikken. En vandaag voegde ik diezelfde daad bij het woord. Ik heb nog kilo's foto's liggen, maar ik trok mezelf op gang met een lay-out van Kleine Frutsels eerste schoolfoto. Ik heb namelijk een kaderken op mijn kast dat net het klassieke scrapformaat heeft (voor de leken : 30x30cm of toch ongeveer) en dat gewoon schreeuwt om regelmatige up-dating. Die schreeuw werd al een jaar of drie genegeerd, maar nu zit er een splinternieuwe lay-out in, van de schoolfoto dus. Zo'n foto's zitten anders toch maar in dat plastiekske en dat is zonde, want ik was geweldig content van die eerste schoolfoto.
We zijn dus weer begonnen, met andere woorden. Wat ik dus eigenlijk zeggen wilde. Je moet daarvoor dus twee maanden congé achter de rug hebben, om pas twee weken daarna de spirit te vinden om ermee te beginnen. Typisch.

Janneke


Jip & Janneke -week in de klas.
De laatste dag mochten ze verkleed gaan. 'k Geloof dat moeder er nog meer lol aan beleefde dan dochter. Geweldig !

zaterdag 11 september 2010

Ik doe mee !


Olalala, zoveel over gehoord de vorige keer ! Deze keer doe ik mee !
Alleen ... het hoeft toch niet zelf gemaakt te zijn hé ?
Wie doet nog mee ??

Bloemlezing van de afgelopen week ...

* Kijk mama, wat een lieve vogels zijn dat ! Ze leggen baby's in doekjes en ze brengen die naar de mama's, zo liéf zeg !
(wijzend naar ooievaars on duty in een tekenfilm)

* Wat gebeurt er eigenlijk met de mama van Bambi, die is plots weg ?
(terwijl ze voor de honderdste keer naar de film kijkt en nu blijkbaar pas doorheeft dat de mama écht wel opeens verdwijnt, ze tonen dat namelijk niet echt expliciet)

* Als ik later groot ben, word ik ook een mama ! Zo leuk, dan gaan er hier twee mama's in ons huis wonen !
(heeft duidelijk nog geen plannen om het nest uit te vliegen, oef)

* Zeg, laat mij eens met rust, ik ben ook moe van een ganse dag op school hoor !
(hmmm, klinkt als een copy-paste ... )

donderdag 9 september 2010

Eentje voor later

Even iets wat ik tegenkwam bij medebloggers en dat ik graag wil bewaren voor later ... Daar dient mijn blog ook voor hé, een dagboek, om hopelijk nog vele jaren plezier aan te beleven.
Het is een column van Alice Bradley. Bewaren voor later dus, zodat ik met een krop in mijn keel kan herlezen en vergelijken met alle Kleine Frutsels die onze Kleine Frutsel is geweest ...

LETTING GO OF YOUR KIDS, LITTLE BY LITTLE

I knew there would come a time when I’d have to say good-bye to my little boy. I just didn’t realize it would happen again and again.

Well before I became a parent, I could have guessed that raising a child would involve, in addition to much joy, its fair share of sadness. I mean, I’d seen plenty of commercials where parents watch their kids leave home. I had heard “Sunrise, Sunset.” I’d been warned there would be a time to let go and that the moment would be bittersweet. But I pictured this letting-go happening once, maybe twice: on my child’s first day of school, and the day he drove off to college. My husband and I would wave good-bye as we stood arm in arm, our hair graying tastefully. I’d be wearing a sweater set and pearls. I had it all worked out.

But in fact the act of letting go is gradual. Every year, I find myself mourning my son’s slow exit from childhood. I can hardly look at photos of now-7-year-old Henry as a toddler without a lump forming in my throat. I miss the child he was; I want to hold on to the kid he is now. And just when I think I grasp who he is this second, he changes again.

On the other hand, this constant changing and shifting means I’ve had the distinct pleasure of enjoying several amazing characters. All Henry, of course — but in many ways, each his own person.

First there was the Newborn: an inscrutable lump who eerily resembled Winston Churchill. Of all the Henrys I’ve known, I miss that one the least. Sure, the first year was full of milestones, but mostly I remember the crying and the not-sleeping and the crying some more. We were in love with the Newborn, but more than anything, we looked forward to what (and who) would come next.

Then came One: a joyous Buddha who erupted into chortles and shrieks at a smile from a stranger or the taste of a new food. He discovered words and strung them together with babble, laughing uproariously each time. “Mommy blahblah fire truck bbbbbth turtle,” One would shriek, slapping his knee. Everything was a question to One. He’d clamber onto me and point at objects, asking: “What this? This?” Then he’d watch me closely, his milk breath heating my cheek, as I named it all.

Two took One’s budding language skills and ran with them. While his peers were collecting discrete words and phrases, Two was engaged in a constant monologue. He would give the day a theme: “It’s New Friend Day,” he’d announce in the morning, and we’d head to the park, our mission set.

Two also had his dark moments. When his needs weren’t quite met, he’d throw himself to the ground, his language skills abandoning him as he shrieked nonsense syllables. (We still talk about the time Two screamed that his stroller was “too murfy.”) I never thought I’d miss Two, but in retrospect, his tantrums were kind of adorable compared with the bigger-kid frustrations we deal with these days.

Three is the one whose pictures I can’t look at without choking up. In those photos, you can see that Three is losing his baby fat, but he still has the round baby cheeks, the softness around the edges that would soon fade.

Three was in love with me. Maybe this is why I miss him so much? When I picked up Three from preschool, he’d jump in my arms and kiss my face, murmuring, “Mama, Mama.” How could I not want more of that?

Four was also enamored and wanted to make an honest woman of me. Every few days, Four would look directly into my eyes and propose: “Marry me, Alice Catherine Bradley.”

I told Henry the other day about how he used to propose to me, and he laughed himself off his chair. I laughed too, but part of me wanted to defend that little boy who saw nothing funny about his desire to make me his own. Who assumed I was his, and always would be.
Five stretched out like taffy, turning into a skinny, knobby-kneed creature. He was affectionate but found the world far more interesting than his mother. That is how it should be, but knowing that didn’t make the transition any easier.

Five was in kindergarten, so he knew about many things. Things like “helping,” which he defined as “telling us what to do.” He knew that “manners” meant “always saying ‘May I?’” (”Henry, do you want milk with your dinner?” “No, Mommy, it’s, ‘Henry, may I ask you if you want milk with your dinner…?’”) Five knew that you should never leave an intact acorn lying on the ground. “Whole acorns are lucky,” he’d tell us, then whisper a wish to the acorn and tuck it in his pocket.

Five was so certain. Every time he issued a declaration, I felt a pang: When would self-doubt kick in? Even as I exulted in his confidence, I worried. When would the world knock him down?

Six wanted only to hang out with his Dad. I didn’t mind this entirely — not being the number-one choice to play Star Wars with had its advantages — but it stung a bit. Six seemed to sense that I was bothered, and he would apologize yet never change his mind. I loved this about Six. He knew what he wanted and saw no reason to back down.

Six wanted to be cool, and knew that being cool did not include getting kissed by your parents. He told us that when we walked him to school, there would be no more hugs or kisses. A high-five would have to suffice. I agreed, trying not to think about the 3-year-old who’d leapt into my arms at school pickup.

Seven seems to be a preview of what it’s like to raise a teenager. Seven slams doors and yells at us about how misunderstood he is. When he’s not storming around, however, Seven is excellent company. He writes books and invents machines and shares his insights about the world and his place in it. Seven can’t wait until he’s grown up, he tells us.

Seven won’t hold my hand anymore. I insist on walking hand in hand when we’re crossing a busy street, but as soon as we’ve reached the other side, he pulls away. This kills me the most. Wait, please, I’m not ready, I want to say. Give me a couple more years, at least.

But every now and then he forgets we’re linked, or pretends to, and he keeps holding on. On those days, we walk all the way home like that. Usually we’re quiet, but sometimes we talk about the future and what it might bring. He tells me about all the adventures he can’t wait to begin, and while he’s talking I notice how much taller he seems, or how much more grown-up his face is beginning to look. It’s as if I can already see the next Henry, somewhere up ahead. I listen, and I hold on a little tighter.

woensdag 1 september 2010

1 september





Vorig jaar hadden we natuurlijk ook foto's, van die àllereerste schooldag. En ik besloot om daar een jaarlijkse gewoonte van te maken. Het is toch elk jaar iets bijzonders en ze veranderen zoveel. Dit jaar stond ze werkelijk te springen van enthousiasme, dat is wel heel geruststellend voor moeder- en vaderharten. Geen tranen, geen gezeur ... of net wel, maar dan eerder van wanneer-mag-ik-nu-gaa-haan ?? Zelf kon ik er jammer genoeg niet bij zijn, ik word natuurlijk zelf bij mijn nieuwe bende koters verwacht. Ik moest zelfs eens goed slikken toen ik thuis vertrok, ze is twee maanden bij mij geweest, 't is alweer een beetje loslaten ... Maar gelukkig had Meneer Frutsel een halve dag vrij genomen. Hij heeft er zelfs aan gedacht om ook op de speelplaats een paar foto's te nemen, zodat ik het ook een beetje kon zien, geweldig gewoon ! En zo zijn we weer vertrokken, voor een nieuw en hopelijk voorspoedig schooljaar, voor ons allebei. We zullen goed slapen vannacht !

't Is weer voorbij ...


Zie dat nu ... alle vakjes al ingekleurd, when did that happen ?? Net zat ik dat ding nog te fabriceren, ergens in de eerste dagen van juli, omdat Kleine Frutsel echt niet goed snapte dat het GROTE vakantie was. Ze had net een spannende kijkdag achter de rug in die nieuwe klas, had zelfs al een nieuw kentekentje mogen kiezen en nu mocht ze gewoon niet meer naar school ? En hoé lang dan wel niet ? Dat snapte ze niet ! De kalender bracht soelaas. En een dagelijks aftellen, soms tot moeders grote ergernis, want voor haar was 't ook grote vakantie en aftellen staat dan helemaal onderaan de to-do-lijst natuurlijk. Maar goed, ze snapte het wel, het was ook wel fijn en makkelijk en ik wou er een foto van posten, heb die hier ergens staan, maar het kwam er niet van en kijk, nu zijn alle vakjes al ingekleurd ... en is die mooie zomer weer voorbij. Het was heerlijk, die zalige weken vrij, op naar de volgende ! :-)