dinsdag 21 december 2010

Dankjewel Secret Santa !!

Oh wat was het spannend !! Vandaag was het zover, mijn allereerste Secret Santa kwam aan !! En wat was het een voltreffer ... ik ben er nog niet goed van. Deze toffe madam trok mijn naam en heeft zo'n persoonlijk cadeautje afgeleverd, dat ik alweer volle bak twijfel of het mijne dat op de post is, wel persoonlijk genoeg is.
Maar over mijn prachtige vangst dus ! Het was eerst en vooral schoon verpakt, met stickertjes van Jip&Janneke (voltreffer 1, ik ben fan van die twee). Vanbinnen zat een prachtig zelfgemaakt naaisel, precies op het formaat van scrap-papier (voltreffer 2, ik ben dus een scrapper). Als ik dat zie, die prachtige stofjes, dan heb ik NOG meer zin om zelf te leren naaien (dat is in voorbereiding) ! Maar wat er dan in dat prachtig opbergtasje zat ... een gescrapt blad over mijn Kleine Frutsel (voltreffer drie) !! Zo'n moeite heeft miekenstiev gedaan !! Alsof dat zelf genaaid moois nog niet genoeg was. Ik moest er even van slikken, zo die foto's van mijn kleine meid op dat mooie papier. Er is nog wat ruimte om zelf aan te vullen en dan komt het in mijn scrap-kader op de kast hoor, Mieke ! Er zaten ook nog wat brads bij en een geschreven kaartje (voltreffers vier en vijf). Het is echt SUPERGESLAAGD !! Helemaal blij ben ik, dankjewel lieve Mieke voor deze superleuke verrassing, voor het werk en die o zo persoonlijke toets die je erin stak. En ik zie nu pas alle uitroeptekens in mijn postje, maar dat past helemaal bij mijn huidige uitgelaten vrolijke stemming. Vrolijk kerstfeest !!

zondag 12 december 2010

Give-away !


Geweldige give-away bij Oontje !!
Gaat dat zien, gaat dat zien, je moet gewoon meedoen !

dinsdag 7 december 2010

Stress


't Is een beetje druk, dus bloggen staat weer op een laag pitje. En de buikgriep in huis heeft daar niet veel aan geholpen, maar de details bespaar ik u daarvan.
Maar terwijl ik herstel in mijn zetel, denk ik steeds vaker aan mijn Secret Santa ... en stréss dat ik daarvan krijg !! Ik weet namelijk nog begot niet wat ik ga opsturen !! En een hulplijn inroepen kan niet, via deze weg, of heel 't concept is naar de knoppen ... Pas op, 'k vind het nog steeds heel leuk hé, 't is een soort plezante stress, maar ik hoop toch dat ik gauw iets vind voor mijn slachtoffer ... Ben ik de enige ??

woensdag 1 december 2010

De lijst

En dit is dan de lijst !
Eigenlijk weten we dat ze met alles blij te maken is ... maar er is één ding dat ze écht dolgraag wil hebben : het zwembad van Playmobil. Tja, afwachten maar hé, of de Sint dat heeft ...

vrijdag 26 november 2010

Sfeerbeelden


Zo'n heerlijke periode ...
Dé lijst werd 's avonds gemaakt, gezellig in pyjama, samen plaatjes knippen. Nadeel van die gezellige donkere avonden ? Dat lelijke flitslicht. Dus dan maar een paar in zwart-wit, met opzet de "flou"-foto's gekozen, 't is de sfeer die 't 'em doet hé !

maandag 22 november 2010

32

Ben ik vandaag. 32. Vreemd hoor, zo'n getal. Het zegt zo weinig en toch zo veel. Maar jarig zijn, is elk jaar leuk, dat vind ik er toch van ! *klopklop* Houden zo, zou ik zeggen !
Anyway, wat ik wilde zeggen : goed gesoigneerd geweest, dat ben ik ook. Meneer Frutsel kookte heerlijk en bediende me op m'n wenken, zalig is dat :-)))
En Kleine Frutsel ... die leefde zo hard mee ! Dat vond ik eigenlijk het allermooiste verjaardagscadeau, het enthousiasme van mijn vierjarige dochter. Al dagen was ze in mijn plaats aan 't aftellen, zei ze steeds dat ik nu toch echt niet meer lang moest wachten en dat ze dan zo hard voor mij zou zingen. Wat ze vanmorgen ook deed. Ik hoorde hoe Meneer Frutsel haar wakker maakte uit haar diepste dromen en haar toefluisterde dat het hét moment was. Ze was op slag klaarwakker en haar ogen strààlden, toen ze voor mij aan het zingen was. Ze was zo blij voor mij, zo blij als enkel mijn Kleine Frutsel kan zijn. Ze zei 's avonds : "kom mama, je bent nog stééds jarig hoor !" en dat vierden we met een drankje en een chipje. Ze was doodmoe, maar vroeg me toch of ik getrakteerd had in de klas, wat de kindjes gezegd hadden en of ze de snoepjes lekker vonden. Toen ik haar naar bed bracht, vroeg ze of ik bij het opstaan nog steeds jarig zou zijn ? Neen dus. Dat vond ze heel erg jammer.
En dat alles voor mij en niet voor haarzelf (want los van de chipjes, zat er voor haar weinig in hé). Heerlijk vond ik het. Daar wil ik niet uitgebreid over bloggen, niet komisch over doen en daar hoeven ook geen foto's bij. Maar het moment wil ik wel even hier vangen, voor later.
Dankjewel Kleine Frutsel, om mijn Kleine Frutsel te zijn, zoals alleen jij dat kan.
Dankjewel Meneer Frutsel, voor de lieve attenties :-)
En dankjewel aan iedereen die me lieve wensen stuurde !! Op naar de volgende !

woensdag 10 november 2010

Wreedheden

Kleine Frutsel kijkt al eens graag naar een film. Correctie : het is eigenlijk zowat het enige waar ze naar kijkt. Bumba en Tik-Tak werden geruisloos ingeruild voor de Disneyklassiekers, animatiefilms en kinderfilms als Het Paard van Sinterklaas. Meestal volgt ze het zelfde stramien : ze "ontdekt" een film uit haar eigen filmkastje, bekijkt de film vervolgens 462 keer (waarbij wij af en toe meekijken en haar zo helpen om steeds meer van het verhaal te begrijpen) en speelt dan heelder scènes na met haar Playmobils en haar beestencollectie. Heelder scènes, echt waar, sommige dialogen komen letterlijk uit de films. Om je te bescheuren soms !
Dat Disney-films niet één en al heppie-heppie-joyjoy zijn, dat weet iedereen. Al was het schrikken om in elk verhaal de wreedheden terug te zien. Bambi's moeder die schielijk het leven laat, Sneeuwwitje die de bossen invlucht omdat de jager haar achterna zit (want haar hart moest in dat doosje, remember ?? ik was 't vergeten, slik) en in élke film zit wel één of andere boze heks/stiefmoeder/aanverwant monster. Echt waar, dat was ik vergeten. En het is slikken als je ook die scènes vertaalt voor je kind. Ik wil niet het soort moeder zijn dat hele stukken weglaat, om het kind te sparen. Toch niet uit Disneyfilms (want van andere beelden scherm ik haar af tot haar veertigste, peis ik !). Dus leg zo flink mogelijk uit wat er gebeurt, zonder al te veel details, maar dat ze toch snapt waar het over gaat. So far so good, het verwondert me al maanden hoe nuchter ze daarin is. Al vermoedde ik wel dat het waarschijnijk een proces is ...
Dat vermoeden werd vandaag bevestigd. De film van 't moment is Ice Age. Voor wie 'm niet heeft gezien : denk ijstijd, de dieren migreren en een door omstandigheden samengekomen clubje van een luiaard, een mammoet en een sabeltijger proberen een verloren gelopen mensenkleuter terug bij de ouders te krijgen, alvorens die ijstijd alle leven onmogelijk maakt. De luiaard is den komiek van 't spel, de sabeltijger de slechterik (die natuurlijk tegen 't einde van de film overloopt naar de goeie) en de mammoet de ietwat sjagrijnige goedzak, die de leiding neemt. Waarom Manny, de mammoet alleen ronddoolt (en niet met een kudde mee is), wordt na driekwart film duidelijk, als ze in een grot naar primitieve muurschilderingen staan te kijken. De mammoet staat verdrietig te kijken naar een getekende scène (die dan zo een beetje tot leven komt om 't spel uit te leggen) van een mammoetgezin dat staat te knuffelen, alles peis ende vree. Tot ze plots door jagers omsingeld worden, de vader verdedigt zijn ménage, maar moeder en kind worden in een hoek gedreven en de rest kan u wel raden. Tja, ook in de ijstijd moest er gegeten worden, anders hadden u en ik hier ook niet gezeten. Maar triestig is het wel, Manny die vrouw en kind verliest, ik hou het ook amper droog.
Kleine Frutsel had me dus ook al om uitleg gevraagd bij die scène. Ze snapte het niet helemaal. Dus ik leg het flink uit, dat Manny daarom triestig is (die ogen !!), dat hij zijn vrouwtje en kindje kwijt is. Ze moest persé weten waarom de jagers dat deden, dus vertel ik over het feit dat wij ook dieren eten. Nuchter als ze is (of moet ik nu zeggen "was" ...) keek ze de volgende weken nog 27 keer naar Ice Age.
En zo geschiedde ook vandaag. Vroeg op, Ice Age willen kijken en ik lig nog half weg te dommelen in de zetel, u ziet het ongewtijfeld voor u. Begint ze daar toch plots onbedaarlijk te snikken ... Ik schrik me een ongeluk, wat scheelt er ?? Het komt er met horten en stoten uit : ik ben zo trie-ie-hiestig omdat ze die bee-ee-heebiemammoet meepakken om op te ee-hee-eeten en nu heeft Manny-hie-hie niemand meer, dat is allemaal zooooo eeeeeerggg, gevolgd door veel gesnik en gesnotter. Kràk. Dat was mijn moederhart. In duizend stukjes. Mijn onschuldige kleuter begint te ondervinden dat het leven erg wreed kan zijn. En hoe graag ik haar daar ook zou willen van afschermen, dat gaat natuurlijk niet. Dus troostte ik haar, terwijl ik heel hard op mijn lip beet en besloten we om even Nijntje te gaan kijken, om de gedachten wat te verzetten.
In mijn gedachten kwamen plots honderden voorbeelden van wereldse wreedheden naar boven, allemaal dingen waar ze nu nog geen weet van heeft, maar die wij haar binnen hier en een paar jaar zullen moeten uitleggen. Net omdat ze sterker in die wereld zou staan. En toen had ik plots ook héél erg veel behoefte aan Nijntje, om de gedachten te verzetten. Slik.


dinsdag 2 november 2010

Eén, twee, drie, vier !


Omdat ik dat groeiproces zo fascinerend vind.
Het overvalt me zo vaak dat ik denk : wanneer ben jij zo groot geworden ? Je ziet je kind niet groeien, omdat je er elke dag met je neus op gedrukt staat. Maar als je in foto's en filmpjes gaat grasduinen, zie je het natuurlijk wel. En dan denk ik weer : wanneer was jij zo klein ? Dat lijkt ook alweer zo lang geleden ! En tegelijk is het net of het gisteren was. Zucht. Het is soms ingewikkeld om uit te leggen. Maar u snapt het wel, u maakt het vast ook mee :-)
Vier keer jarig !

De taart der taarten


Die hadden wij dit jaar écht wel, een heuse boerderijtaart, bijna te mooi om op te eten.
Dankjewel Bianca, voor deze prachtcreatie, wij zijn grote fans !!

VIER !

Vier is ze nu, onze Kleine Frutsel. Een heerlijke verjaardag, nog klein genoeg om er ten volle in op te gaan (dat kleuterenthousiasme !) en oud genoeg om het al ten volle te beseffen.
Een aftelkalender, familiefeestjes, klastraktaties, een kroon, cadeautjes, een prachtige taart, ... het was er allemaal. Kleine Frutsel heeft enorm genoten. En wij ook.
Nog heel veel mooie en vooral gelukkige jaren en groei maar niet té snel, grote Kleine Frutsel van me ... gefeliciteerd !

Franse stranden


Uitwaaien op Franse stranden, dat doen wij graag.
Ergens begin oktober gingen we nog eens naar Wissant. Heerlijk !

vrijdag 8 oktober 2010

Gedachten


Dingen waar ik nu aan denk, zo uit de losse pols ...

... dat ik dringend een verjaardagstaart moet bestellen.
... dat ik niet kan geloven dat Kleine Frutsel al 4 wordt. Vier ! Serieus.
... dat ik het geweldig oké vindt dat ze in de Lion King-fase zit. Heerlijke film met geweldige muziek, elke keer dat ze kijkt, pikt ze weer extra details mee en het spreekt voor zich dat al haar knuffels momenteel Simba, Nala en Zazou heten.
... dat ik het eigenlijk (ondanks het feit dat het vermoeiend is, soms) geweldig leuk vind dat Kleine Frutsel altijd hardop pratend speelt. Haar arsenaal stemmetjes en accenten is nu al ongelooflijk !
... dat ik hier lijstjes zou kunnen maken van alle nieuwe dingen die Kleine Frutsel al kan, maar ja, op stoefen zit niemand te wachten, peis ik. Alhoewel, 't is mijn blog ! :-) )) Maar een voorbeeldje ? Ze kent de dagen van de week en kan die perfect toepassen (gisteren, vandaag, morgen). Nou ? :-)
... dat ik nog steeds elke keer smelt als ze mij de liefste mama van de wereld noemt.
... dat ik het geweldig fijn vind dat ze zo makkelijk blij te maken is. Mensen die het kunnen weten (zijnde mensen met pubers in huis, de gruwel !) zeggen dat ik hier geweldig van moet profiteren, alsook van alle voorgaande punten eigenlijk. Wat ik dan ook heel hard doe ! Al fluisteren anderen me dan weer in dat elke leeftijd zo z'n charmes heeft. Ik vind bijna-vier in elk geval geweldig. De rest zijn zorgen voor morgen.
... dat ik nog zo'n vierendertig dingen zou kunnen opsommen, maar dat ik dat nu even niet ga doen. Wordt wel nog eens vervolgd.


Een paar dagen later bedenk ik dat er in dit postje wel gigantisch vaak gebruik gemaakt wordt van het geweldige woord ... "geweldig". Nu ja, foert, dat is ze ook, mijn kind, schoon kind ! :-))

vrijdag 1 oktober 2010

Blinde boekenruil

Ik deed hieraan mee, voor 't eerst en vond dat wel erg plezant !
Het was alleen een beetje moeilijk om zelf een boek van tussen mijn stapel te vissen, omdat ik die net twee maanden geleden helemaal had uitgemest. Een deel écht houden en een andere stapel naar 't containerpark. Dus nu viste ik tussen de boeken die ik wilde houden, maar ik vond er toch eentje. En in ruil kreeg ik van iemand anders bovenstaand exemplaar ! Ben al eens benieuwd, hij ligt op mijn to-read-stapeltje ... Leuk initiatief !!

zondag 19 september 2010

As the world turns

Ik ben een vrolijke blogster, wat zeg ik, een vrolijk mens ! Mevrouw Frutsel vindt meestal dat het glas halfvol is, dat je 't allemaal zo zwart niet mag zien en dat dramatiseren voor niks goed is. Maar soms gebeuren er dingen waar je toch even van moet slikken, soms staat de wereld stil of soms heb je er even allemaal geen zin in en wil je je het liefst even ter plaatse ingraven voor een kleine winterslaap. Oh well, mevrouw Frutsel is ook maar een mens hé !

Soms voldoe je eens niet aan de verwachtingen. Vinden mensen dat je dingen niet had moeten doen. Of net wel. Daar kan je je over opwinden. Maar of het helpt is een andere vraag.
Soms vinden mensen je blijkbaar niet zo geweldig. Hadden ze zich vanalles van je voorgesteld en bleek dat geweldig tegen te vallen ? Goh, lang geleden had me dat iets gedaan, maar de jaren brengen toch verstand met zich mee, ik kan daar blijkbaar tegenwoordig geweldig mee leven :-)
Soms stel je jezelf teleur omdat je alweer eens niet gedaan hebt wat je je nog zo had voorgenomen. Maar dat kan morgen ook nog, niet ? ;-)

Geen toestanden ten Huize Frutsel hoor, gewoon een bloemlezing van een drukke week, tijdens dewelke ik me bovenstaande bedenkingen maakte. En die ik optimistisch weer klasseerde. Want er zijn begot ergere dingen in 't leven, dat zie ik van dichtbij, rondom mij, bij mensen die het door een situatie of tegenslag wel heel hard te verduren hebben.
Dan ga je vanzelf relativeren. Zo probeer ik ook mijn angst voor komende donderdag weg te relativeren. Kleine Frutsel moet diablolo's in de oren. Goh, 't houdt niets in, klein roesje madam, voor je 't weet heb je ze weer mee naar huis ! 't Zal allemaal wel zijn, maar ondergetekende staat bij iedereen die haar goed genoeg kent, bekend om de rampscenario's. Queen of the Worst Case Scenario's ! Hoe dat te rijmen valt met mijn positieve zelf, het is me een raadsel. Zorgt het voor een soort evenwicht, compenseert het één het ander ? Het doet er niet toe. Maar Miss Worst Case Scenario doet me denken aan alle mogelijke bijwerkingen, zowel van de ingreep als van de verdoving .. het kàn he zeg, zwijg mij ervan ... Miss Sunny Side Up bedenkt dat we in een geweldige welvaartstaat leven en somt nog even op waarom het echt moet en hoe blij ze wel niet is dat het "maar dat" is, zijnde een medische onbenulligheid, vergeleken met wat anderen moeten doorworstelen op dit zelfde moment.

En Kleine Frutsel ? Die houdt zich momenteel met belangrijker dingen bezig. Zo worstelde ze dit weekend met de prangende vraag : waar gaat de zon eigenlijk slapen ? Want die gaat 's avonds "onder", dat weet ze, de zon gaat slapen en de maan neemt de wacht tijdelijk over. Meer dan genoeg voor een bijna-vierjarige me dunkt, maar daar neemt onze Copernicus in de dop geen genoegen mee. Wààr is de zon dan eigenlijk, mama ? De waarheid is te ingewikkeld en mijn povere poging (had geen didactisch materiaal ter ondersteuning) interesseerde haar weinig tot niets. Ze besloot zelf dat de zon een slaapholletje heeft in de grond. En leunde vervolgens tevreden achterover, kauwend op de volgende existentiële vraag die ze ons voor de voeten gaat gooien. Kleuters zijn geweldig. En zeer goed voor het relativeringsvermogen.

zondag 12 september 2010

Gefrutsel


Het hoe en waarom van onze naam deed ik al eens uit de doeken.
Maar ik hoor wel her en der mensen fluisteren : jaja, frutsel frutsel, we zien er toch maar bitter weinig van, van dat zogezegd gefrutsel ! Nou ja, ik hàd dan ook al uitgelegd dat ik weliswaar hou van gefrutsel, maar dat Madam Frutsel wegens tijdsgebrek gewoon al een tijdje niet meer aan frutselen toe kwam. Tot vandaag ! Het kriebelde al een tijdje om één van mijn frutselactiviteiten, zijnde scrappen, weer op te pikken. En vandaag voegde ik diezelfde daad bij het woord. Ik heb nog kilo's foto's liggen, maar ik trok mezelf op gang met een lay-out van Kleine Frutsels eerste schoolfoto. Ik heb namelijk een kaderken op mijn kast dat net het klassieke scrapformaat heeft (voor de leken : 30x30cm of toch ongeveer) en dat gewoon schreeuwt om regelmatige up-dating. Die schreeuw werd al een jaar of drie genegeerd, maar nu zit er een splinternieuwe lay-out in, van de schoolfoto dus. Zo'n foto's zitten anders toch maar in dat plastiekske en dat is zonde, want ik was geweldig content van die eerste schoolfoto.
We zijn dus weer begonnen, met andere woorden. Wat ik dus eigenlijk zeggen wilde. Je moet daarvoor dus twee maanden congé achter de rug hebben, om pas twee weken daarna de spirit te vinden om ermee te beginnen. Typisch.

Janneke


Jip & Janneke -week in de klas.
De laatste dag mochten ze verkleed gaan. 'k Geloof dat moeder er nog meer lol aan beleefde dan dochter. Geweldig !

zaterdag 11 september 2010

Ik doe mee !


Olalala, zoveel over gehoord de vorige keer ! Deze keer doe ik mee !
Alleen ... het hoeft toch niet zelf gemaakt te zijn hé ?
Wie doet nog mee ??

Bloemlezing van de afgelopen week ...

* Kijk mama, wat een lieve vogels zijn dat ! Ze leggen baby's in doekjes en ze brengen die naar de mama's, zo liéf zeg !
(wijzend naar ooievaars on duty in een tekenfilm)

* Wat gebeurt er eigenlijk met de mama van Bambi, die is plots weg ?
(terwijl ze voor de honderdste keer naar de film kijkt en nu blijkbaar pas doorheeft dat de mama écht wel opeens verdwijnt, ze tonen dat namelijk niet echt expliciet)

* Als ik later groot ben, word ik ook een mama ! Zo leuk, dan gaan er hier twee mama's in ons huis wonen !
(heeft duidelijk nog geen plannen om het nest uit te vliegen, oef)

* Zeg, laat mij eens met rust, ik ben ook moe van een ganse dag op school hoor !
(hmmm, klinkt als een copy-paste ... )

donderdag 9 september 2010

Eentje voor later

Even iets wat ik tegenkwam bij medebloggers en dat ik graag wil bewaren voor later ... Daar dient mijn blog ook voor hé, een dagboek, om hopelijk nog vele jaren plezier aan te beleven.
Het is een column van Alice Bradley. Bewaren voor later dus, zodat ik met een krop in mijn keel kan herlezen en vergelijken met alle Kleine Frutsels die onze Kleine Frutsel is geweest ...

LETTING GO OF YOUR KIDS, LITTLE BY LITTLE

I knew there would come a time when I’d have to say good-bye to my little boy. I just didn’t realize it would happen again and again.

Well before I became a parent, I could have guessed that raising a child would involve, in addition to much joy, its fair share of sadness. I mean, I’d seen plenty of commercials where parents watch their kids leave home. I had heard “Sunrise, Sunset.” I’d been warned there would be a time to let go and that the moment would be bittersweet. But I pictured this letting-go happening once, maybe twice: on my child’s first day of school, and the day he drove off to college. My husband and I would wave good-bye as we stood arm in arm, our hair graying tastefully. I’d be wearing a sweater set and pearls. I had it all worked out.

But in fact the act of letting go is gradual. Every year, I find myself mourning my son’s slow exit from childhood. I can hardly look at photos of now-7-year-old Henry as a toddler without a lump forming in my throat. I miss the child he was; I want to hold on to the kid he is now. And just when I think I grasp who he is this second, he changes again.

On the other hand, this constant changing and shifting means I’ve had the distinct pleasure of enjoying several amazing characters. All Henry, of course — but in many ways, each his own person.

First there was the Newborn: an inscrutable lump who eerily resembled Winston Churchill. Of all the Henrys I’ve known, I miss that one the least. Sure, the first year was full of milestones, but mostly I remember the crying and the not-sleeping and the crying some more. We were in love with the Newborn, but more than anything, we looked forward to what (and who) would come next.

Then came One: a joyous Buddha who erupted into chortles and shrieks at a smile from a stranger or the taste of a new food. He discovered words and strung them together with babble, laughing uproariously each time. “Mommy blahblah fire truck bbbbbth turtle,” One would shriek, slapping his knee. Everything was a question to One. He’d clamber onto me and point at objects, asking: “What this? This?” Then he’d watch me closely, his milk breath heating my cheek, as I named it all.

Two took One’s budding language skills and ran with them. While his peers were collecting discrete words and phrases, Two was engaged in a constant monologue. He would give the day a theme: “It’s New Friend Day,” he’d announce in the morning, and we’d head to the park, our mission set.

Two also had his dark moments. When his needs weren’t quite met, he’d throw himself to the ground, his language skills abandoning him as he shrieked nonsense syllables. (We still talk about the time Two screamed that his stroller was “too murfy.”) I never thought I’d miss Two, but in retrospect, his tantrums were kind of adorable compared with the bigger-kid frustrations we deal with these days.

Three is the one whose pictures I can’t look at without choking up. In those photos, you can see that Three is losing his baby fat, but he still has the round baby cheeks, the softness around the edges that would soon fade.

Three was in love with me. Maybe this is why I miss him so much? When I picked up Three from preschool, he’d jump in my arms and kiss my face, murmuring, “Mama, Mama.” How could I not want more of that?

Four was also enamored and wanted to make an honest woman of me. Every few days, Four would look directly into my eyes and propose: “Marry me, Alice Catherine Bradley.”

I told Henry the other day about how he used to propose to me, and he laughed himself off his chair. I laughed too, but part of me wanted to defend that little boy who saw nothing funny about his desire to make me his own. Who assumed I was his, and always would be.
Five stretched out like taffy, turning into a skinny, knobby-kneed creature. He was affectionate but found the world far more interesting than his mother. That is how it should be, but knowing that didn’t make the transition any easier.

Five was in kindergarten, so he knew about many things. Things like “helping,” which he defined as “telling us what to do.” He knew that “manners” meant “always saying ‘May I?’” (”Henry, do you want milk with your dinner?” “No, Mommy, it’s, ‘Henry, may I ask you if you want milk with your dinner…?’”) Five knew that you should never leave an intact acorn lying on the ground. “Whole acorns are lucky,” he’d tell us, then whisper a wish to the acorn and tuck it in his pocket.

Five was so certain. Every time he issued a declaration, I felt a pang: When would self-doubt kick in? Even as I exulted in his confidence, I worried. When would the world knock him down?

Six wanted only to hang out with his Dad. I didn’t mind this entirely — not being the number-one choice to play Star Wars with had its advantages — but it stung a bit. Six seemed to sense that I was bothered, and he would apologize yet never change his mind. I loved this about Six. He knew what he wanted and saw no reason to back down.

Six wanted to be cool, and knew that being cool did not include getting kissed by your parents. He told us that when we walked him to school, there would be no more hugs or kisses. A high-five would have to suffice. I agreed, trying not to think about the 3-year-old who’d leapt into my arms at school pickup.

Seven seems to be a preview of what it’s like to raise a teenager. Seven slams doors and yells at us about how misunderstood he is. When he’s not storming around, however, Seven is excellent company. He writes books and invents machines and shares his insights about the world and his place in it. Seven can’t wait until he’s grown up, he tells us.

Seven won’t hold my hand anymore. I insist on walking hand in hand when we’re crossing a busy street, but as soon as we’ve reached the other side, he pulls away. This kills me the most. Wait, please, I’m not ready, I want to say. Give me a couple more years, at least.

But every now and then he forgets we’re linked, or pretends to, and he keeps holding on. On those days, we walk all the way home like that. Usually we’re quiet, but sometimes we talk about the future and what it might bring. He tells me about all the adventures he can’t wait to begin, and while he’s talking I notice how much taller he seems, or how much more grown-up his face is beginning to look. It’s as if I can already see the next Henry, somewhere up ahead. I listen, and I hold on a little tighter.

woensdag 1 september 2010

1 september





Vorig jaar hadden we natuurlijk ook foto's, van die àllereerste schooldag. En ik besloot om daar een jaarlijkse gewoonte van te maken. Het is toch elk jaar iets bijzonders en ze veranderen zoveel. Dit jaar stond ze werkelijk te springen van enthousiasme, dat is wel heel geruststellend voor moeder- en vaderharten. Geen tranen, geen gezeur ... of net wel, maar dan eerder van wanneer-mag-ik-nu-gaa-haan ?? Zelf kon ik er jammer genoeg niet bij zijn, ik word natuurlijk zelf bij mijn nieuwe bende koters verwacht. Ik moest zelfs eens goed slikken toen ik thuis vertrok, ze is twee maanden bij mij geweest, 't is alweer een beetje loslaten ... Maar gelukkig had Meneer Frutsel een halve dag vrij genomen. Hij heeft er zelfs aan gedacht om ook op de speelplaats een paar foto's te nemen, zodat ik het ook een beetje kon zien, geweldig gewoon ! En zo zijn we weer vertrokken, voor een nieuw en hopelijk voorspoedig schooljaar, voor ons allebei. We zullen goed slapen vannacht !

't Is weer voorbij ...


Zie dat nu ... alle vakjes al ingekleurd, when did that happen ?? Net zat ik dat ding nog te fabriceren, ergens in de eerste dagen van juli, omdat Kleine Frutsel echt niet goed snapte dat het GROTE vakantie was. Ze had net een spannende kijkdag achter de rug in die nieuwe klas, had zelfs al een nieuw kentekentje mogen kiezen en nu mocht ze gewoon niet meer naar school ? En hoé lang dan wel niet ? Dat snapte ze niet ! De kalender bracht soelaas. En een dagelijks aftellen, soms tot moeders grote ergernis, want voor haar was 't ook grote vakantie en aftellen staat dan helemaal onderaan de to-do-lijst natuurlijk. Maar goed, ze snapte het wel, het was ook wel fijn en makkelijk en ik wou er een foto van posten, heb die hier ergens staan, maar het kwam er niet van en kijk, nu zijn alle vakjes al ingekleurd ... en is die mooie zomer weer voorbij. Het was heerlijk, die zalige weken vrij, op naar de volgende ! :-)

woensdag 25 augustus 2010

Trots



Een mens vervult eigenlijk heel wat rollen in z'n dagelijkse leven. Je bent tegelijk vrouw van en je bent mama van. Je bent zelf ook nog dochter, schoondochter, kleindochter, zus, schoonzus én tante. Op de werkvloer juf en collega. Je bent buur en vriendin. Je bent misschien een doorn in 't oog of net de steun en toeverlaat. De ene rol is makkelijker dan de andere, maar je probeert ze allemaal tegelijk te vervullen, meestal sta je er zelfs niet bij stil.
Er is in mijn leven nog een mooie rol die ik mag spelen. Een rol waar ik geen auditie voor moest doen, maar waarvoor ik werd gevraagd. Een rol die ik ondertussen al twee keer met veel liefde en plezier heb aangenomen en die ik tot in de lengte van mijn dagen met evenveel plezier en liefde zal vervullen. Ik ben meter. Een trotse meter, want ik heb toch wel gigantisch veel sjans met de twee exemplaren waarover ik mag "meteren". Ze hebben bovendien, zonder dat ze elkaar al ooit ontmoet hebben (maar dat komt nog wel) eigenlijk best veel gemeen. Ze zijn natuurlijk de allerschattigste metekindjes ter wereld, dat staat buiten kijf, u kunt erover discussiëren, maar u verliest toch. Ze zijn nog klein, maar ze zijn zo optimistisch, menig volwassene kan er iets van leren. Ik hoor het u wel denken, jaja, kinderen zijn toch altijd blij, wat voor zorgen hebben die nu ? Kinderhand is gauw gevuld, enzovoortsenzoverder. Maar opnieuw, u verliest de discussie. Die twee van mij hebben het in 't leven nog niet altijd allemaal zomaar cadeau gekregen.
Hij werd in 2006 geboren aan de andere kant van de wereld en heeft daar al flink wat doorstaan. Afscheid moeten nemen, vechten om te overleven. Hij vond een halve wereldbol verder zijn papa en mama en startte een nieuw leven, met geweldig veel liefde en warmte, als een prins wordt hij op handen gedragen en gekoesterd.
Zij werd hier bij ons geboren, in de zomer van 2009, in een warm nestje thuis, als jongste van drie en na lang wachten ongelooflijk welkom. Voor haar is de strijd om te overleven nu begonnen, sinds die gemene cellen vanbinnen in dat kleine lijfje op hol sloegen. En ze vecht met bravoure !
Het zijn doorzetters, die metekindjes van mij. Ze lachen van 's morgens tot 's avonds. Voor hen is het leven, ondanks de moeilijkheden die ze zo jong al het hoofd moe(s)ten bieden, een feest. Een Afrikaans feest. Een muzikaal feest. Dat hebben ze gemeen. Ze zijn een zonnetje in huis. Dat die twee zonnetjes nog heel erg lang mijn leven mogen verwarmen !

dinsdag 24 augustus 2010

Drukdrukdruk

Wist u dat ...

... het schoon vakantieleven bijna voorbij is ? En dat Kleine Frutsel heel erg verlangt ... voor mezelf mocht er gerust nog een maandje bij. Maar goed, ik zie ze wel omhoog gaan, al die wenkbrauwen. Jaag u niet op en wees gerust, vandaag over een week ben ik weer volle bak aan 't werk !

... ik zo vaak wil bloggen, inspiratie genoeg, maar dat het er zo vaak niet van komt ? Ik zou denken dat het iedereen wel bekend voorkomt, maar sommige mensen slagen er in om hun blog echt onderhoudend goed te onderhouden. En daar ben ik wel wat jaloers op !

... ik er eindelijk in geslaagd ben om onze videocamera leeg te maken ? Alle filmpjes staan op de pc en nu kunnen we eindelijk weer af en toe iets vastleggen voor het nageslacht. Nu nog die filmpjes knippen en plakken tot een leuk geheel dat op DVD gebrand kan worden. Maar wanneer oh wanneer gaan we dat eens doen ?

... ik soms weer zin krijg om te scrappen ? Ik zag gisteren kersverse lay-outs bij een maatje die mijn scrap-hobby deelt en ik had op slag zin om er ook weer eens in te vliegen. Merkwaardig genoeg moet ik vaststellen dat ik dit gevoel elk jaar heb, zo eind augustus. Vreemd. Want net dan heb ik er eigenlijk geen tijd meer voor en moet ik me schools-gewijs voorbereiden ... Ach, het past perfect in het tyische gedrag dat ik als student al had. Wat je op dat moment eigenlijk zou moéten doen, stel je uit en in de plaats daarvan heb je een heleboel andere projecten in gedachten ...

... mevrouw Frutsel sinds kort loopt ? Als in "Start to Run", met Evy die haar aanmoedigingen je middenoor in schreeuwt ? En het helpt nog ook. Helemaal geweldig hoe ze na een loopsessie applaudisseert en vervolgens commandeert dat het morgen rustdag is en je dan zelfs niet màg lopen. Minder geweldig is het knalrode hoofd waarmee ik door onze dorpsstraten ploeter. En ronduit vervelend is de rugpijn die ik er na elke sessie aan over houdt. Laat ons hopen dat dat een beginnerskwestie is, die er nog uit groeit. Of zoiets. Want ik zou het wel graag volhouden.

dinsdag 17 augustus 2010

Kritiek

Ben ik nu te kritisch ?
Maar ze moesten in mijn verse fruitsla, vandaar dat ik zònder wilde !