zondag 5 juni 2011

Cadzand-Bad






woensdag 25 mei 2011

Allereerste optreden !






Op 22 mei was het feest op de school van Kleine Frutsel. Een musical, "Het bos van konijn Fluwijn", waarin alle klassen een dierengroep uit het bos mochten uitbeelden, op muziek natuurlijk. Kleine Frutsel was een vlinder en dat "vlinderbestaan" werd uitvoerig geoefend ... We hebben hier triljoenen keren het liedje gehoord, het dansje gezien en we kregen zelfs instructies, "voor als wij ook eens een vlinder wilden zijn". En toch, ondanks het feit dat we 't al gezien hadden thuis, waren we verschrikkelijk nieuwsgierig naar het optreden de dag zelf ... Dat ze 't kon, dat wist ik. Dat ze 't héél graag deed, dat merkten we ook. Maar hoe ze zou reageren de dag zelf ? Met dat grote publiek, op dat grote podium ? Het had me niet verbaasd als ze overrompeld zou zijn geweest, verlegen, ze kijkt bij nieuwe situaties en nieuwe mensen graag eerst de kat uit de boom. Ik hoopte maar dat ze niet zou huilen als ze ons zou zien ... Maar al die gedachten zijn onnodige zorgen en tijdverlies gebleken, ze strààlde !! Ze was een vlinder, van de eerste tot de laatste minuut. Ze zag ons staan vanop het podium en ze begon terstond glunderend te zwaaien. Maar zodra de eerste noten van de muziek over het podium rolden, kwam er een soort serieux over dat gezichtje ... ze werd een vlinder, de ware metamorfose. Je zag zo wat de instructies van de juf waren geweest, alles werd tot in de details gevolgd door onze Kleine Vlinder. Ze genoot ! En wij vanzelfsprekend ook ... alles vastgelegd op foto en video, 's avonds nog eens met een krop in de keel zitten kijken, trots tot in de toppen van onze tenen. De schoonste vlinder van het westelijk halfrond, die hadden wij toch maar mooi gefabriceerd, ah ja. Heerlijk toch, dat je als ouder zo trots kan zijn, op zo'n simpele dingen. En de Kleine Vlinder zelf ? Die was om 17u al compleet uitgeput van alle doorstane emoties en terwijl sommige klasgenootjes nog een ijsje stonden te likken op de speelplaats, lag zij al lang in bed. Vlinder zijn, da's best vermoeiend !

vrijdag 20 mei 2011

Dankjewel Annie

Voor 100 jaar Annie M.G. Schmidt.
We zijn zware fans, hier Ten Huize. Ikzelf altijd al geweest, haar hele jeugdoevre verslonden als kind , ik las er ook al uit voor toen ik begon met babysitten, ik sleurde mijn Jip en Janneke-boekjes gewoon mee. En ook nu, in mijn klas, is ze er altijd bij ... Pluk, Otje, ik kies er elk jaar eentje om wekelijks uit voor te lezen.
Kleine Frutsel is ook helemaal into Jip & Janneke, we lezen elke avond in het grote boek en zijn al aan de derde ronde toe, maar vervelen doet het NOOIT. Leve Hema ook, op dat punt.

En eigenlijk ontdek ik nu nog steeds gedichten van haar hand.
Bij haar las ik deze, zo schoon.
Danku Annie !


Aan een klein meisje

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and’re muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het lang waar grote mensen wonen…
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.
(Annie M.G. Schmidt)

woensdag 18 mei 2011

Liefde is ...

maandag 16 mei 2011

Nieuw seizoen !



HAAR HELD !! (ik kan het niet anders zeggen)

Om maar gewoon te zeggen ... we zijn weer vertrokken ! Voor het derde jaar op rij (of zou het al het vierde zijn ? ik weet het niet goed meer) zijn we lid van de Boudewijnparkfamilie. 't Is te zeggen, we hebben een abonnement. Het is nu niet meteen het meest flitsende park van Vlaanderen en steeds meer mensen nemen een abonnement op Plopsa, wat ik best snap, dat is ook niet zo duur en toch van een gans andere orde. Ik zou er ook wel zo eentje willen, misschien, in West-Vlaanderen wonende kan je dat er zeker uithalen. En toch zijn we weer gevallen voor het Boudewijnpark ... Het park zelf heeft niet zo veel attracties en ze zien er hier en daar al wat euh ... oudbollig uit. Toch vindt Kleine Frutsel het daar geweldig. Het zijn van die attracties waar ze al eens alleen of met een vriendje/vriendinnetje op mag. Er is nooit gigantisch veel volk (daar zorgen we zelf voor door de kalender wat in de gaten te houden, of er geen evenementen zijn), dus geen lange wachtrijen. En er zijn natuurlijk de dieren ! Dolfijnen zijn haar lievelingsdieren, dus de show zullen we weer zien tot we 'm bijna mee kunnen zwemmen :-)) Verder zijn er ook shows van de zeeleeuwen, de roofvogels en de zeehonden. Achterin het park is er een grote speeltuin, dus soms zetten de mama's (ideaal om met vriendinnen af te spreken) zich met een drankje in 't zonnetje, terwijl de kroost zich uitleeft. En last - but certainly not least - er is ook een indoorgedeelte. Een speeltuin in een grote hal met springkastelen, een draaimolen, een ballenbad. Daar kan je in de zomer al eens in als het regent. Maar als het park sluit in september, kan je er nog de ganse winter in met je abonnement. Dan combineer je eens een indoor-uurtje met een dolfijnenshow, ik zeg maar wat. Wij staan er in een goeie 20 minuten en gaan vaak eens in de voormiddag, als het lekker kalm is. Het hoeft dan allemaal zeker geen dag te duren, omdat we toch vaak kunnen gaan. En voor zo één dagje betaal je anders al snel 25 euro per persoon en dat vind ik echt gruwelijk duur voor wat er uiteindelijk "maar" staat aan attracties. Voor minder dan het dubbele gaan we een gans jaar, dan is de keuze snel gemaakt. En nu hou ik er over op, want ik begin stillekes aan als een reclamespot te klinken, seffens werkt het nog ook en staat u daar sebiet allemaal en heb ik toch die lange wachtrijen aan mijn been, dat kan de bedoeling niet zijn ! :-)

zondag 15 mei 2011

Moederdag 2011


een versierd potje, waarin ze helemaal zelf klaproosjes heeft gezaaid,
ik verzorg ze alsof mijn leven er van af hangt !



lieve mama,
hier is je cadeau
niet zo nieuwsgierig,
je krijgt het zo !
een lieve vlinder
fladdert naar ginder
zoem, zoem, een bij
voor de liefste mama van mij
een dikke knuffel erbij
die krijg je ook van mij
nu nog een hand
en een dikke zoen
en dan mag je
het pakje opendoen !

je kapoen x


(nvdr : het mama-gesnotter moet je er zelf maar bij denken, daar zijn gelukkig geen foto's van :-) maar het was heerlijk, ze ging er zo hard in op, ook dankjewel aan Papa Frutsel voor de prachtige bos bloemen en de verwennerij !)

zaterdag 14 mei 2011

Oops !

De Frutsels gaan na een ziekenhuisbezoek nog even de Pizza Hut binnen. We zetten ons gezellig aan tafel, Kleine Frutsel ziet iets of kan niet goed gaan zitten of whatever (het is ons eigenlijk nog steeds niet duidelijk wat het precies heeft uitgelokt) en toen kwam het ...

"Ooooooh SHIT !"

Dat zei ze. Kleine Frutsel. Serieus. U vindt er vast niets aan. Wij zaten aan onze stoel genageld. Om na een nanoseconde van oorverdovende stilte allebei meteen te gaan ssssssjjjt-en en allemaal dingen te bazelen als "wat zeg jij nu ?? waar heb je dat geleerd ?? allé jong, wasdanuzeg !! datiketniemeeroor !!".
Ze keek verbaasd, legde uit dat de kindjes op school dat ook zeggen, als ze héél snel van de glijbaan glijden. Wij legden vervolgens netjes uit wat dat woord eigenlijk precies wil zeggen (wat ze trouwens hilarisch vond, dat had ze duidelijk niet verwacht) en dat het eigenlijk niet echt iets propers is om te zeggen. Om vervolgens met één blik op elkaar hetzelfde te denken, nl. dat wij die schone woorden ook wel eens plachten te gebruiken. Vanaf nu nooitniemeer natuurlijk, daar zal zij ons wel attent op maken.

Allé, dat hebben we ook alweer gehad, haar eerste "vloek". Na vier-en-een-half jaar, ik vind dat we 't nog lang getrokken hebben. What's next ?

woensdag 11 mei 2011

Kikker


Jaja, daar verschiet u van hé, een heus en waarachtig postje ! :-) Maar de eerste dagen na de goede voornemens zijn altijd de gemakkelijkste natuurlijk.
De allereerste musical van Kleine Frutsel, die stond vandaag op 't programma ! We gingen in de Stadsschouwburg kijken naar Kikker. Ze stond om half zeven al te springen naast de echtelijke bedsponde, "we moeten vandaag naar een show mama !". Er waren rond 14 uur ook wat krampen, omdat ze het zo spannend vond ... Maar ze heeft genoten ! Ze was onder de indruk van de prachtige zaal en ze neep m'n hand plat toen het licht uitging. Helemaal volgens het boekje dus :-))
De musical zelf zat boordevol herkenbaars uit het dagdagelijkse kleuterleven : allerlei angsten, truuken om niet te moeten slapen, nieuwe vriendjes, beestjes en veel bewegingen en kleureffecten. Schoon en voor herhaling vatbaar ! En ze kan dus een uur aan een stuk zoiets volgen, ook interessant om te weten (al had ze wel vierenveertig keer enorme dorst). Next op het programma : de cinema ! Niet voor subiet hé, maar gelieve mij te verwittigen bij de volgende aanrader voor een vier-en-een-half-jarige kleuter, dankuwel !

dinsdag 10 mei 2011

Nieuwe poging

IK MOET MEER SCHRIJVEN !!
Ah nee, eigenlijk moet ik juist niks. Maar ik wil het wél. Alleen het komt er niet zo vaak van. Inspiratie bij hopen nochtans, maar soms wil ik het dan te veel in een "stukske" gieten en daarvoor wil ik me dan altijd net even wat langer neerzetten (concentratie weetjewel). En net dàt komt er dus niet van. Met als gevolg dat het hier enorm stil is, tot mijn eigen grote ergernis. We hebben ook wat last met de vaste pc (en typisch Familie Frutsel : het probleem terdege aanpakken stellen we weer tot in den treure uit ...), waardoor foto's langer op het toestel blijven zitten. En ik dus nog minder snel ga schrijven, want ik plak daar graag eens een foto bij. Maar dat zijn dus allemaal excuses, eigenlijk feitelijk. Er is geen mens die eist dat er hier elke keer foto's bij komen (behalve ikzelf dan) en er ligt niemand écht wakker van de inhoud van deze blog. Behalve ikzelf dan weer, als hij te lang stil ligt. Dus moet het maar eens afgelopen zijn met de excuses !! En enter de goede voornemens ... (alweer, ik weet het), zijnde : al eens postjes zonder een foto placeren én veel meer dingen uit de losse pols, uit het dagdagelijkse. Dat ga ik doen jong, echt waar. Beloof ik mezelf. Waarom hou ik anders een blog bij ?
Dus bij deze hé, het is maar dat u het weet.

donderdag 10 maart 2011

Iglo

"Kijk mama, ik heb een iglo gemaakt !!"

Had ik al eens vermeld dat die van ons een ongelooflijke, ongebreidelde fantasie heeft ? Maar echt hé. Zalig is het, dat wel. En soms wel eens moeilijk, als diezelfde fantasie weer eens met haar aan de haal gaat en ze bang wordt van een onbekend geluid of zo. Maar meestal is het ontzettend leuk. Je wilt niet weten in wat voor situaties en avonturen de Playmobilmannekes heelder dagen verzeild geraken (stemmetjes en accenten incluis, ze spreekt vloeiend Tekenfilms, die van ons).
Ze speelt ook àltijd "luidop". Ik dacht eerst nog dat dat de normaalste zaak ter wereld was, dat ze dat allemaal deden, die kleuters. Tot hier eens een vriendin zat met haar twee kinderen. Die stonden stilletjes op zichzelf te spelen. Kleine Frutsel ging weer helemaal op in een fantasie met geluidjes, stemmetjes, speciale effecten, allé, ze speelde dus zoals gewoonlijk. Ik zag mijn vriendin vreemd kijken en ze vroeg plots : "speelt zij altijd zo ?". Pas toen viel het me op dat haar twee helemaal anders speelden. Stil dus. En dat is nu echt een woord dat niet bij onze Kleine Frutsel past, stil. Maar eigenlijk vind ik het stiekem wel leuker zo. Vermoeiend, maar wel leuk. Want zo weten we altijd wat er in haar hoofdje omgaat. Alles wat ze meemaakt, ziet en hoort, wordt onmiddellijk verwerkt in haar spel. Lijkt me niet ongezond. Ik luister mee en geniet van de tijd dat ik nog perfect weet waar ze allemaal mee bezig is, want naar 't schijnt blijft dat ook niet duren. Genieten dus ! En goed slapen 's nachts, dat ook.

vrijdag 18 februari 2011

In de wachtzaal

Gisteren ging ik met Kleine Frutsel even langs bij de kinderarts. Dat 'even' moet je niet al te letterlijk nemen, het werd een uur wachtzaal (ondanks het werken op afspraak) . Onze lieve kinderarts had tot voor kort namelijk een thuispraktijk, waar je bijna dag en nacht terecht kon. Met alle gevolgen van dien, ze werkte van 's morgens tot 's avonds, geen leven, denk ik zo. Ik vermoed dat dat de reden is van haar overstap naar het ziekenhuis (heb het niet gevraagd, dat mens heeft ook recht op privacy), een heel ander uurschema (slechts één avond consultaties), maar gelukkig heel dichtbij, dus we volgen haar daarheen. Voor kwaliteit doet een mens niet moeilijk. Maar goed, daar gaat het hier niet over. Kleine Frutsel was ook niet echt ziek, even een controle van wat langdurige huiduitslag en wat vragen stellen. En toch nam Dr. Joke zoals altijd haar tijd, hoe ze zo zen kan blijven terwijl ze meer dan een uur achter zit op schema, het is me een raadsel. Maar goed, again, daar zou ik het eigenlijk niet over hebben.
Het is wat zich in de wachtzaal afspeelde, waar ik mijn bedenkingen over had. Het is sowieso geen pretje: veel te kleine ruimte, geen speelgoed, enkel een soort klimrek. En natuurlijk zieke kinders, wat dacht u, een waar plezier. Eigenlijk blijf je daar beter weg als je kan, bedacht ik, toen ik daar al zat. Zeker als je eigenlijk niet ziek bent, want dan kom je er eigenlijk virussen oprapen in plaats van kwijt raken. Enfin, we zaten er toch en doordat Kleine Frutsel niet ziek was, was ze ook niet lastig. Op een bepaald moment komt een jonge mama de wachtkamer binnen, met twee kleuters. Ze liet zich net naast mij op een stoel vallen, met de twee koters op haar schoot. Alles was tot dat moment vrij rustig gebleven, op die ene zweterige kleuter na, die zich helemaal uitleefde op het klimrek, tot grote ergenis van haar moeder. Maar goed, het was avond hé, dan zijn ze al wat uitgelaten soms, zo besloten de aanwezige moeders eensgezind. En we knikten haar bemoedigend toe. Zo gaat dat onder de kleutermoeders, we weten toch allemaal hoe dat gaat, ah ja.
Maar met de komst van de nieuwe moeder, was het over met de rust. Niet door de opmerkelijke aanwezigheid van haar koters, oh neen, ik heb die twee amper horen piepen. 't Was Moeder zelf, die de wachtzaal plots "vulde". Ze zag er nochtans jong en modern uit, beetje bohémien-type, maar wat betekent dat ook allemaal natuurlijk. Ze was amper deftig gezeten, of ze verkondigde al luidkeels dat ze drie kinders had, dus echt wel nog één meer dan ze er op dat moment mee had hé mensen, écht drie. DRIE ! Niemand die daar om had gevraagd, maar Zij vond duidelijk dat we het moesten weten. We kregen meteen ook inkijk in de diepe geheimen van hun gezinsplanning, drie kinderen in drie jaar tijd, want dat was zo leuk en zo tof en ze sliep zelf echt nooit meer (de massa koortsblazen en zware wallen waren daarvan de stille getuigen), zeker niet als ze ziek zijn zoals nu het geval was en er was echt heus altijd wel eentje ziek en dat stopte echt nooit, maar toch was het zo'n gezellige drukte en je kiest daarvoor hé en het was allemaal zo leuk. Zucht. U kent het vast wel. Ze begon ook meteen een algemene rondvraag onder de aanwezigen : hoeveel heeft u er madam ? Eén Frutsel ? Dat viel duidelijk niet in de smaak. Niet dat ik me daar op mijn beurt iets van aantrok hoor. Ik had eigenlijk te veel compassie met de twee exemplaren op haar schoot. Ze waren drie en vier en duidelijk heel koortsig. Dat riep ze ook in de telefoon, toen haar wederhelft haar opbelde : "Jaaa, zit hier in de wachtzaal hé, ons Hanne ligt plat en ook onze Stijn is mega aan 't gàààn jong, ik heb ze nog nooit zo stil geweten zeg !". Dat ze echt wel ziek waren, dat zag je zo. Vuurrode wangen, dikke snotkorsten op neus en wangen en ... gekleed alsof ze zo meteen te voet naar de Zuidpool zouden vertrekken. Op haar schoot (wat ook al warm is), de ene met een dikke jas en sjaal, de andere warm gekleed met daarover een verkleedkostuum in van dat irritant zweet-nylon. Voorwaar, dé ideale uitrusting voor het koortsige kind. Ze gilde ook in de telefoon dat ze er nog zeker een uur zou zitten (ze had net de tweede rondvraag georganiseerd : hoe laat was uw afspraak, madam ?), maar maakte ook na het afsluiten van het gesprek geen aanstalten om de kinderen wat frissere omstandigheden te bezorgen. De kinderen zagen er met de minuut zieliger uit en hingen helemaal onderuitgezakt in een halve koorstcoma op haar schoot. Dan moet een mens zich inhouden hé, om geen goedbedoelde tip te geven. Ik zag er toch maar van af, "tips" onder moeders, niet altijd een strak plan. Elk zijn kroost, da's het beste (tevens dagelijks te ondervinden aan de schoolpoort).

Een paar (voor de kroost vast bloedhete) momenten later greep ze plots weer haar telefoon vast. De ganse wachtzaal kon wederom meegenieten van de conversatie. Dit keer belde ze haar moeder op. Het gesprek ging ongeveer als volgt ...
Moeder : "Ja ma, 't is hier ik é. Ik zit hier in het ziekenhuis met Stijn en Hanne"
(qua dramatiek kan dat tellen, de oma in kwestie schrok hoorbaar)
Moeder : "Omdat ze ziek zijn tiens. Ik zit in de wachtzaal bij de dokter. Zeg, heb jij nu tijd ?"
(oma voelde de bui al hangen, ik voelde de mogelijke excuses in de lucht hangen, maar het beeld van haar zieke kleinkinderen deed haar zeker de das om, dus een aarzelende bevestiging volgde)
Moeder : "Awel ja, ik zou willen dat je ook naar hier komt. Nu."
(oma wou duidelijk nog ontsnappen door voorzichtig te opperen waarvoor haar aanwezigheid dan wel nodig was)
Moeder : "Om me te helpen natuurlijk. Ik zit hier alleen met die twee. Ik kan ze niet allebei tegelijk op mijn schoot pakken hé ma. En seffens bij de dokter moeten dan die kleren aan en uit, dus dan kan je helpen."
(oma geeft toe, zal alles laten vallen en komt er als de wiedeweerga aangesjeesd !)
Moeder : "Oké, tot sebiet, tweede verdiep hé !".
Waarna ze inhaakt en nog eens (alsof het nog niet duidelijk was) tegen de kinderen verzucht dat oma zo zal komen want "ze woont toch niet ver hé".

Kijk, beste mensen, dààr krijg ik nu eens persoonlijk de kriebels van ! Ten eerste al de conversatie op zich, de vanzelfsprekendheid, de commanderende manier, u moet er bij geweest zijn, maar ik vermoed dat een beetje zelfstandig, normaal mens de toon van het geheel wel kan vangen. Moeder was duidelijk gewend om onmiddellijk op haar wenken bediend te worden.
Dat wil dan persé drie kinders (DRIE heb ik er, madam !), maar de gevolgen : o wee ! Pas op, ik heb niets tegen kroostrijke gezinnen, integendeel. Ik kom zelf voort uit een nest van vier (en snap nog steeds niet hoe mijn ouders het klaarspeelden, petje af), vind dat geweldig leuk en een tweede Frutsel staat hier ook nog wel ergens eens op het to-do-lijstje, daar niet van. Mijn vriendinnen hebben ook meestal twee, drie kindjes en dat is echt supergezellig. En ook bij ons helpen de grootouders zorgen voor onze Kleine Frutsel, vanzelfsprekend. Daar gaat het allemaal niet om, laat dat duidelijk zijn. Maar het was voor deze dame duidelijk een statussymbool, haar drietal, het idee alleen al. Ervoor zorgen was echter duidelijk andere koek. Die twee waren zo mak als lammetjes en toch kromp ze duidelijk in elkaar bij het idee dat ze straks van allebei de kleertjes zou moeten uitdoen en vervolgens weer aantrekken. Het idéé, mensen ! Ik kon alleen maar aan die oma denken, die zich nu in het donker nog richting ziekenhuis moest haasten. En die over tien jaar wellicht terug het nachtleven zal mogen induiken om de uitgaande pubers uit de goot te vissen. Nog een lange weg te gaan, die oma. Ocharme.

woensdag 16 februari 2011

Job@


Wat ze later worden wil ?
Drie keer raden ...

donderdag 3 februari 2011

Dinosaurussen


Man man man, het gaat vooruit, zo in 2011 ...
Maandenlang kwamen hier enkel "mannetjes" uit de stiften van Kleine Frutsel, never change a winning dinges, zoals ik toen ook al zei. Wisselend van kleur, van kapsel en uitvoering, maar àltijd menselijke figuren, niks anders. Of toch weinig, ik zou die halve sneeuwman in december nog vergeten. Tot nu dus. Vorige week kwam ze plots met een tekening van een kat aanzetten, goddelijk gewoon, het enthousiasme van mezelve navenant. Waardoor er nog zo'n honderd katten volgden natuurlijk, geheel in de lijn der verwachtingen :-) Maar het heeft blijkbaar een creatieve deur opengezet ! Ze was daarnet een paar minuten uiterst stil bezig (op zich al een zeldzaamheid) en kwam daarna met bovenstaande tekening op de proppen. Waar mijn mond van openviel. Uiteraard. Oh-wat-is-mijn-kind-toch-een-genie, iedere ouder herkent het geheel onrealistische maar zalige gevoel ! :-)))
Ze heeft dus op school een themaweek over dinosaurussen. En dat slaat bij die van ons in als een bom ! Al de hele week word ik bestookt met allelei weetjes en trivia en een waar arsenaal aan nieuwe woordenschat. Alle stenen zijn nu meteoorstenen en wist u dat er dino's zonder tanden hebben bestaan, die stenen opaten, die vervolgens in hun maag het eten moesten malen ? En dat de dino's niet meer konden leven omdat het zo donker op aarde werd, dat er niets eetbaars meer kon groeien ? Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar ik laat het verder aan Kleine Frutsel over. Als u haar tegenkomt, krijgt u het toch ongevraagd lekker allemaal te horen. Fascinerend is het, hoe ze alle nieuwe info opslaat en nu zeurt om dino's te googelen (die dingen bestonden in geweldig veel soorten, nog veel meer dan ik ooit dacht).

En daarnet kwam ze dus plots met bovenstaande tekening aanzetten, ik heb er voor ons gemak even cijfertjes bij gezet, want er hoorde een hele uitleg bij. Wat zeg ik ... doceren was het, wat ze deed ... ook al zo'n verhaal van de appel en de boom zeker ? :-))

Ik citeer even ...
1. Dat is een Diplodocus mama, die had een hele lange nek !
2. En dit is zo'n dinosaurus met van die platen op zijn rug, maar ik ben even vergeten hoe die heet. Weet je waarvoor die platen dienen mama ? Als die dinosaurus boos is, komt er heel veel bloed in zijn platen en dan worden die helemaal rood en dan zijn de andere dieren héél bang en dan lopen ze vlug weg !
3. Er bestonden ook vliegende dinosaurussen, kijk maar, ik heb er ook eentje bij getekend.
4. En dat groot ding hier, is een meteoorsteen. Dat was nogal iets hoor mama, die dingen kwamen vanuit de hemel heel hard naar beneden gevallen en dat was écht niet leuk voor de dinosaurussen. Alles ging ervan kapot ! Ik heb ook nog twee beertjes erop gezet, die zitten onder de meteoorsteen.
5. Er waren ook vulkanen en die doen uitbarstingen, wist je dat ? Dan komt er in die berg een grote scheur en dan komen daar vuurstenen en veel rook en ander vuur uit en alles smelt dan, als dat gebeurt. Dat zit daar allemaal héél diep in.

Man man, het gaat dus vooruit. Heerlijk is het, dat wel, vooral het enthousiasme dat ermee gepaard gaat.
Ze wordt weer een beetje groter ...

donderdag 27 januari 2011

Gedichtendag

URSA MINOR I

De hemelboog wordt sedert weken
slechts door jouw sterrenbeeld beheerst,
en of ik nimmer had gekeken
zie ik de wereld voor het eerst.

Ik heb de straten en de stegen
waarvan ik elke tegel weet
om jouwentwille liefgekregen
en met betekenis bekleed.

En alle nooit van mij geweken
en steeds ondragelijker druk
verliest zijn dreiging vergeleken
met dit onmogelijk geluk.

Wat is geweest is om het even,
wat wordt van geen belang, zolang
ik zulke liefde nog kan geven
en zulke liefde nog ontvang.

Ik weet niet of dit nieuwe teken
mijn noodlot wel of niet vervult,
maar hart, ik sta voor deze weken
voor eeuwig bij je in de schuld.

Jean Pierre Rawie


Omdat het gedichtendag is en ik her en der overal prachtige pareltjes zie opduiken.

Omdat ik deze al jaren schoon vind.

Omdat ik ook nog mijn goede voornemens voor 2011 moet maken en een belangrijke is : meer bloggen ! Natuurlijk, dat had ik me vorig jaar ook al voorgenomen. Maar ik wil meer huis-tuin-en-keuken-bloggen, want als ik te lang zit te broeden, komt het er toch niet van. Bij deze dus, we gaan ervoor, meer posts, meer gedachten, meer losse ideetjes, you know the deal. Nu nog zien hoe we het er van af brengen. Evaluatie volgend jaar, same time, same place.

maandag 3 januari 2011

Nieuwjaar


hallo hallo !
de kok is daar
met een speciaal gerecht
voor het nieuwe jaar

een lepel vol liefde
een snuifje geluk
een paar druppels vrede
en 't kan niet meer stuk

met veel warmte klaargemaakt
ik hoop van harte dat het smaakt !

1 januari 2011

Prettige feestdagen !


De Frutsels wensen iedereen deugddoende feestdagen en een geweldig gezond & gelukkig nieuw jaar !

Zoutdeeg


We maakten zoutdeeg. Een heerlijk ouderwetse activiteit en helemaal Kleine Frutsels dada. Ze had haar eigen mini-kerstboompje staan, in haar speelhoekje (een vals ienie-mini-exemplaar, waar ze haar eigen kitcherige prinsessenballen mocht inhangen en waar ze bijgevolg dus verzot op was, leve de compromissen !). Er moesten nog wat figuurtjes in dat boompje en mama moest nog wat plaatjes schieten voor het kerstkaartje, dus dat combineerden we gewoon, efficiënt als we soms zijn, hà. En 't was leutig. En 't waren schoon figuurtjes. En dat kerstkaartje is ook afgeraakt. Mission accomplished.

Moet er nog sneeuw zijn ?


Het najaar van 2010 zal onze fotoboeken ingaan gaan als één van de "sneeuwigste" in jaren. De eerste (grote !) vlokken vielen ergens begin november of zo en 't is eigenlijk niet echt meer gestopt. Centimeters, decimeters, het hield maar niet op. Mooi om naar te kijken, dat vooral. Ook wel eens fijn om in te sleeën, de Sint bracht een echte slee en die kwam wonderwel zéér goed van pas. Maar voor de rest wel een nachtmerrie voor de mensen die niet vlak om de hoek werken... De honderden kilometers die Meneer en Mevrouw Frutsel wekelijks, elk in hun voituur, afleggen van en naar de werkplekken, leken er wel duizenden. Aan 30km per uur door de anders razende ochtendspits, je zou denken dat je er rustig van wordt, maar niets is minder waar natuurlijk. Enfin, het leverde ook mooie plaatjes op, van een kleine Frutsel in een veel te klein skipakje (maar wie had zoveel sneeuw verwacht ?? we vonden niet zo snel iets anders dat even warm was !), maar met een grote glimlach op haar snoet. And that's really all that matters ...

Sinterklaas - beter laat dan ...


... nooit dus. Beter laat dan nooit.
Ah ja, want deze blog is ook voor mezelf als een soort dagboek/overzicht bedoeld, dus daarin kunnen geen belangrijke hoofdstukken ontbreken, louter en alleen omdat het een beetje heel erg druk was. Toch ? Dus doet u ondertussen maar iets anders, maar ik ga even hier wat beeldmateriaal stockeren over de komst van die Goede Sint. En in de berichten hierboven nog wat achtergebleven materiaal. Zodat we onszelf inhalen en alles, kwestie van het nieuwe jaar een beetje zen te kunnen ingaan. Waarvoor het techisch gezien ook al drie dagen te laat is, maar allé, 't zijn de intenties die tellen ! Amai, 'k word er nu al moe van ...
Daar gaan we !

Over de komst van de Sint valt niet zoveel meer te vertellen, eigenlijk. De foto's spreken wel voor zich. Behalve dat ze superhard meegeleefd heeft dit jaar, nog meer dan vorig jaar. Ze is ook ZOT van het televisieverslag van de intrede van de stoomboot in Antwerpen ... In die mate zelfs dat ze er nog steeds naar kijkt ! We hadden dat namelijk opgenomen, om eens op 't gemak te kunnen bekijken, maar ondertussen heeft ze het al vierhonderd keer gezien. En declameert ze er heelder stukken uit. Ze wordt het maar niet beu. Wij wel, dat spreekt voor zich, dacht ik zo. Maar goed, als ik denk aan de programma's die de komende jaren nog in 't verschiet liggen, dan kan ik er wel mee leven. Die onschuld. Onbetaalbaar. Danku Sinterklaasje !