Dit vond ik vorige week, in een hoekje tussen het speelgoed. En dat pakte mij, zo mooi. 't Is natuurlijk omdat het door mijn eigenste monster werd gemaakt, maar toch. Een paar maanden geleden kwamen er enkel krassen op papier, toen was er opeens een kopvoeter in de maak (met veel aanmoediging en gejuich) en nu slingeren hier plots zomaar portretten rond. Die overigens sinds kort ook van armen en een soortement rompje worden voorzien (dus technisch gezien zijn 't niet echt kopvoeters meer denk ik). Juicht allen ! Meer dan dat tekent ze niet echt. Op dat gebied lijkt ze op haar moeder, peis ik. Ik ben ook niet van het grensverleggende type. Ik herinner me dat ik als kind (in mijn lagere-school-tijd dan) vaak ineens iets "nieuws" kon tekenen (iets dat ik dan vast van iemand anders had gezien) en dan dan tot in de treure tekende. Omdat ik dat schoon vond, tiens. And never change a winning dinges eh. Maar goed, dat doet Kleine Frutsel dus ook. Mannekes tekenen, daar kreeg ze geweldig veel applaus voor, dus waarom zou ze van stijl veranderen ? Ik verzamel ze, als ik kan, want met zo'n schrijfbord is dat moeilijk natuurlijk. Die twee zijn al lang gewist. En vervangen door een paar strepen die blijkbaar, volgens de artiest, een paard moeten voorstellen. Moderne kunst, dat zal het zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten