Op 22 mei was het feest op de school van Kleine Frutsel. Een musical, "Het bos van konijn Fluwijn", waarin alle klassen een dierengroep uit het bos mochten uitbeelden, op muziek natuurlijk. Kleine Frutsel was een vlinder en dat "vlinderbestaan" werd uitvoerig geoefend ... We hebben hier triljoenen keren het liedje gehoord, het dansje gezien en we kregen zelfs instructies, "voor als wij ook eens een vlinder wilden zijn". En toch, ondanks het feit dat we 't al gezien hadden thuis, waren we verschrikkelijk nieuwsgierig naar het optreden de dag zelf ... Dat ze 't kon, dat wist ik. Dat ze 't héél graag deed, dat merkten we ook. Maar hoe ze zou reageren de dag zelf ? Met dat grote publiek, op dat grote podium ? Het had me niet verbaasd als ze overrompeld zou zijn geweest, verlegen, ze kijkt bij nieuwe situaties en nieuwe mensen graag eerst de kat uit de boom. Ik hoopte maar dat ze niet zou huilen als ze ons zou zien ... Maar al die gedachten zijn onnodige zorgen en tijdverlies gebleken, ze strààlde !! Ze was een vlinder, van de eerste tot de laatste minuut. Ze zag ons staan vanop het podium en ze begon terstond glunderend te zwaaien. Maar zodra de eerste noten van de muziek over het podium rolden, kwam er een soort serieux over dat gezichtje ... ze werd een vlinder, de ware metamorfose. Je zag zo wat de instructies van de juf waren geweest, alles werd tot in de details gevolgd door onze Kleine Vlinder. Ze genoot ! En wij vanzelfsprekend ook ... alles vastgelegd op foto en video, 's avonds nog eens met een krop in de keel zitten kijken, trots tot in de toppen van onze tenen. De schoonste vlinder van het westelijk halfrond, die hadden wij toch maar mooi gefabriceerd, ah ja. Heerlijk toch, dat je als ouder zo trots kan zijn, op zo'n simpele dingen. En de Kleine Vlinder zelf ? Die was om 17u al compleet uitgeput van alle doorstane emoties en terwijl sommige klasgenootjes nog een ijsje stonden te likken op de speelplaats, lag zij al lang in bed. Vlinder zijn, da's best vermoeiend !
