Levende Spaarpot

En toen raceten we op een zondagavond richting spoed !

Als in : Kleine Frutsel slikt een geldstuk in, dat zich nestelt ergens bovenin de slokdarm, om daar de volgende uren halsstarrig (ha ! heb je 'm ?) te blijven zitten, tot een zevenkoppig team in groene pakjes de strijd wint en het onding terug naar de oppervlakte haalt. Een uur hadden ze daarvoor nodig, onder volledige narcose, een UUR, u leest het goed ! Het hoeft niet gezegd dat dat het langste uur van ons leven was zekers ? Diepe zucht. En ik die dacht dat het in tien minuten gepiept zou zijn ... ik piepte wel anders toen er plots een operatiezaal ter sprake kwam. Nog een sjans dat Meneer Frutsel tegelijk ook Meneer Doktoor is tijdens en na zijn uren, zodat hij een beetje een realistisch beeld kon schetsen van de feiten, want ik was na een kwartier wachtzaal al bereid om eigenhandig die operatiekamer binnen te stormen, het pak had ik toch al aan, om te kijken waarom het verdikke zo lang moest duren ! Stoere praat, na de feiten, we zaten er in werkelijkheid maar kleintjes bij die avond ... Goh, zo Kleine Frutsel afgeven, 't ging nog niet zo vanzelf, zo vanbinnen. We bleven er een nachtje slapen, al moet je dat slapen niet al te letterlijk nemen. Maar dat gaf niets, we lagen gezellig samen op een kamer, zonder vervelende muntstukken op ongebruikelijke plaatsen. 't Was er eentje van 20 cent en we kregen 'm mee in een schoon potje, ah ja, want van diefstal wilden ze niet beschuldigd worden. En of we Kleine Frutsel in 't vervolg wat meer eten wilden geven, zodat het arme ding niet aan 't geld moest gaan zitten. We konden ermee lachen. Achteraf.

Welkom !

Een paar dagen geleden zag ik Dierbare Vriendin, met Vriend én Kersverse Baby. Een weekje oud is hij nu en dat hij een hartenbreker wordt, dat zie je nu al ! Maar wat echt telt : hij is zo ongelooflijk welkom, 't is prachtig om te zien. Er is lang op hem gewacht en nu hij er eindelijk is, stràlen ze. Maar één blik in Haar liefdevolle, doch doodvermoeide ogen en ik word zo, teletijds-gewijs, teruggegooid naar het najaar van 2006, toen Kleine Frutsel er net was. Een mens heeft toch vooraf geen idee ? Je wacht af, leest een ton boeken. Geboortelijsten, kaartjes, kinderwagens, dàt zijn de dingen die je kan voorbereiden. Maar hoe het écht is, daar heb je toch 't raden naar. Tot het dan zo ver is. Dat het prachtig is, dat staat buiten kijf. Ik hoop het werkelijk nog eens te mogen meemaken. Maar aan de Exclusief-Roze-Wolk weiger ik mee te doen ! Honderden vragen en onzekerheden, ronddwalen op een wazige wolk tijdens slapeloze nachten, om dan nog van de lichamelijke extraatjes maar te zwijgen. Het is ook ontdekken dat borstvoeding een ware kunst is, niet gezeverd ! Daar zit je dan, die eerste dagen, gedrapeerd tussen twintig kussens en mét begeleidend boek. Hoe doén die Afrikaanse vrouwen dat toch ?  Dacht ik toen vaak. Want ik zag het echt niet voor me : borstvoeding geven, terwijl je met een emmer op je hoofd door de woestijn tsjoolt, omdat het water voor die dag nog gehaald moet worden. Slik. Respect. 

En Kleine Frutsel was dan ook nog een huilbaby, reflux weet-je-wel. Ik zweer het u, toen het twintigste kaartje in de bus viel, "geniet ervan !"  ... was Meneer Frutsel in staat om een moord te plegen, want die eerste weken viel er met een 24/7-huilende baby soms niet zo héél veel te genieten !

Maar dat het schoon is, je moet het meemaken. En genieten deden we natuurlijk wel, met de dag steeds meer. Want dat is nog zoiets waar je je niet kan op voorbereiden, op die alles-overtreffende liefde voor die kleine worm. Schoon geregeld, Moeder Natuur, waarlijk. 

Dus lachen Dierbare Vriendin en ik samenzweerderig naar elkaar, welcome to The Club ! 

Leesvoer !

Eindelijk besteld, wegens al zoveel mooie dingen erover gehoord.

Eindelijk weer tijd om te lezen, wegens twee maanden vakantie.

Eindelijk.

Kijk mama, ik knip !

Zalig is het, de wereld door de ogen van je kind. Vandaag ontdekte ze De Schaar. Het voorwerp-met-naam kende ze al langer. Maar de precieze invulling van het begrip, wat je dus met dat handige ding doen kan, kwam er vandaag. Ik had voor Kleine Frutsel dan ook een mooi exemplaar tevoorschijn getoverd. Bij 't zien van de foto's wordt er zeker in onze familiekring eens gelachen, want vergis u niet, hoe hip het gele aapje ook mag ogen, het ding is minstens een kwart eeuw oud ! Of eigenlijk nog een paar jaar ouder. Doet er niet toe. Feit is dat ik er als kind mee leerde knippen, of met een soortgelijk exemplaar, want eerlijk is eerlijk, ik dénk dat deze van mijn broer was. Maar misschien vindt hij het wel oké, peter van Kleine Frutsel zijnde en al. Enfin, ze KNIPTE dus, tot haar eigen grote vreugd ! En die van mij, want ik kon er mijn ogen niet van af houden. Of hoe zalig het dus is om je kind de wereld te zien ontdekken. Het Leven als u wil ! En dan vooral die geestigheden ervan, als zijnde een schaar, begot. Mijn hart maakte nog maar eens sprongen. Eens zien of ik het straks nog zo geestig vind als ze op een onbewaakt moment een passage uit mijn favoriete boek knipt. 

Billie & Luigi

Als u pas kennis maakt met het gezin Frutsel, dan lijkt het me wel gepast als u ook voorgesteld wordt aan het beestige deel ervan, zijnde Billie en Luigi. Jaja, 't zijn katten en serieus, we weten ook wel dat de verhoudingen niet kloppen, goed gezien. Maar ter zijner verdediging : onze Billie is zo gezond als een rosse, gecastreerde kater (aaaaah !) maar kan zijn. Luigi eigenlijk ook, alleen roept zijn verschijning nooit zo veel vragen op. Toen Kleine Frutsel werd geboren en ons huis aldus in een bezoekersoord veranderde, werd er geweldig veel meer naar die rosse gekeken dan naar ons kersvers nageslacht. Terwijl dat laatste toch alle aandacht verdiende, wegens o zo schattig. Maar goed, 12 kilo kater is impressionant. Echt wel. U moet eens komen zien. 

Lui

Ik had grote plannen voor vandaag, jawel. Kleine Frutsel is een dagje naar de creche, dus dat opent plots een scala aan mogelijkheden. Veel van die plannen gingen over opruimen en zo, een beetje typisch voor 't groot verlof. En ook een beetje typisch voor mij, ik geef het toe. Maar na dagenlange, doffe internet-ellende, werd ik vandaag verrast op een superverbinding. En tadaaaa, aldus ontstond deze blog. Verder dat dit kwam ik echter ook niet, vandaag. Ik hàd nochtans een lijstje van die plannen van mij, maar ik kan het even niet vinden. Erg jammer, ahum. Ondertussen drink ik nog een koffie en scharrel ik wat door het huis. Ook zeer typerend. 

Welkom Ten Huize Frutsel

Wij zijn de Frutsels, aangenaam. Schrijvende is mevrouw Frutsel, die al jaren een lijstje leuke blogs volgt en er stilletjes aan zelf zin in kreeg. Verwacht geen grote wijsheden of wetenschappelijke artikels, zo zit mevrouw Frutsel niet echt in elkaar. Verwacht wel de dagelijkse gebeurtenissen, mijmeringen en beslommeringen van een gezin anno 2009. U hoéft het helemaal niet te lezen, mevrouw Frutsel schrijft vooral voor zichzelf (altijd van dagboeken gehouden, u ook ?) en om kleine herinneringen makkelijker bij te houden. Want Het Leven gaat nu eenmaal veel te snel, bijbenen lukt de ene dag beter dan de andere. Maar als u toch leest, gooi er gerust wat commentaar bij. Stel je voor dat het hier nog plezant wordt ook ? Straks slaat u ook nog aan het bloggen, want het is een beetje besmettelijk. Nu nog volhouden, dat wordt misschien andere koek. We zien wel !