Levende Spaarpot

En toen raceten we op een zondagavond richting spoed !

Als in : Kleine Frutsel slikt een geldstuk in, dat zich nestelt ergens bovenin de slokdarm, om daar de volgende uren halsstarrig (ha ! heb je 'm ?) te blijven zitten, tot een zevenkoppig team in groene pakjes de strijd wint en het onding terug naar de oppervlakte haalt. Een uur hadden ze daarvoor nodig, onder volledige narcose, een UUR, u leest het goed ! Het hoeft niet gezegd dat dat het langste uur van ons leven was zekers ? Diepe zucht. En ik die dacht dat het in tien minuten gepiept zou zijn ... ik piepte wel anders toen er plots een operatiezaal ter sprake kwam. Nog een sjans dat Meneer Frutsel tegelijk ook Meneer Doktoor is tijdens en na zijn uren, zodat hij een beetje een realistisch beeld kon schetsen van de feiten, want ik was na een kwartier wachtzaal al bereid om eigenhandig die operatiekamer binnen te stormen, het pak had ik toch al aan, om te kijken waarom het verdikke zo lang moest duren ! Stoere praat, na de feiten, we zaten er in werkelijkheid maar kleintjes bij die avond ... Goh, zo Kleine Frutsel afgeven, 't ging nog niet zo vanzelf, zo vanbinnen. We bleven er een nachtje slapen, al moet je dat slapen niet al te letterlijk nemen. Maar dat gaf niets, we lagen gezellig samen op een kamer, zonder vervelende muntstukken op ongebruikelijke plaatsen. 't Was er eentje van 20 cent en we kregen 'm mee in een schoon potje, ah ja, want van diefstal wilden ze niet beschuldigd worden. En of we Kleine Frutsel in 't vervolg wat meer eten wilden geven, zodat het arme ding niet aan 't geld moest gaan zitten. We konden ermee lachen. Achteraf.