In de wachtzaal

Gisteren ging ik met Kleine Frutsel even langs bij de kinderarts. Dat 'even' moet je niet al te letterlijk nemen, het werd een uur wachtzaal (ondanks het werken op afspraak) . Onze lieve kinderarts had tot voor kort namelijk een thuispraktijk, waar je bijna dag en nacht terecht kon. Met alle gevolgen van dien, ze werkte van 's morgens tot 's avonds, geen leven, denk ik zo. Ik vermoed dat dat de reden is van haar overstap naar het ziekenhuis (heb het niet gevraagd, dat mens heeft ook recht op privacy), een heel ander uurschema (slechts één avond consultaties), maar gelukkig heel dichtbij, dus we volgen haar daarheen. Voor kwaliteit doet een mens niet moeilijk. Maar goed, daar gaat het hier niet over. Kleine Frutsel was ook niet echt ziek, even een controle van wat langdurige huiduitslag en wat vragen stellen. En toch nam Dr. Joke zoals altijd haar tijd, hoe ze zo zen kan blijven terwijl ze meer dan een uur achter zit op schema, het is me een raadsel. Maar goed, again, daar zou ik het eigenlijk niet over hebben.

Het is wat zich in de wachtzaal afspeelde, waar ik mijn bedenkingen over had. Het is sowieso geen pretje: veel te kleine ruimte, geen speelgoed, enkel een soort klimrek. En natuurlijk zieke kinders, wat dacht u, een waar plezier. Eigenlijk blijf je daar beter weg als je kan, bedacht ik, toen ik daar al zat. Zeker als je eigenlijk niet ziek bent, want dan kom je er eigenlijk virussen oprapen in plaats van kwijt raken. Enfin, we zaten er toch en doordat Kleine Frutsel niet ziek was, was ze ook niet lastig. Op een bepaald moment komt een jonge mama de wachtkamer binnen, met twee kleuters. Ze liet zich net naast mij op een stoel vallen, met de twee koters op haar schoot. Alles was tot dat moment vrij rustig gebleven, op die ene zweterige kleuter na, die zich helemaal uitleefde op het klimrek, tot grote ergenis van haar moeder. Maar goed, het was avond hé, dan zijn ze al wat uitgelaten soms, zo besloten de aanwezige moeders eensgezind. En we knikten haar bemoedigend toe. Zo gaat dat onder de kleutermoeders, we weten toch allemaal hoe dat gaat, ah ja.

Maar met de komst van de nieuwe moeder, was het over met de rust. Niet door de opmerkelijke aanwezigheid van haar koters, oh neen, ik heb die twee amper horen piepen. 't Was Moeder zelf, die de wachtzaal plots "vulde". Ze zag er nochtans jong en modern uit, beetje bohémien-type, maar wat betekent dat ook allemaal natuurlijk. Ze was amper deftig gezeten, of ze verkondigde al luidkeels dat ze drie kinders had, dus echt wel nog één meer dan ze er op dat moment mee had hé mensen, écht drie. DRIE ! Niemand die daar om had gevraagd, maar Zij vond duidelijk dat we het moesten weten. We kregen meteen ook inkijk in de diepe geheimen van hun gezinsplanning, drie kinderen in drie jaar tijd, want dat was zo leuk en zo tof en ze sliep zelf echt nooit meer (de massa koortsblazen en zware wallen waren daarvan de stille getuigen), zeker niet als ze ziek zijn zoals nu het geval was en er was echt heus altijd wel eentje ziek en dat stopte echt nooit, maar toch was het zo'n gezellige drukte en je kiest daarvoor hé en het was allemaal zo leuk. Zucht. U kent het vast wel. Ze begon ook meteen een algemene rondvraag onder de aanwezigen : hoeveel heeft u er madam ? Eén Frutsel ? Dat viel duidelijk niet in de smaak. Niet dat ik me daar op mijn beurt iets van aantrok hoor. Ik had eigenlijk te veel compassie met de twee exemplaren op haar schoot. Ze waren drie en vier en duidelijk heel koortsig. Dat riep ze ook in de telefoon, toen haar wederhelft haar opbelde : "Jaaa, zit hier in de wachtzaal hé, ons Hanne ligt plat en ook onze Stijn is mega aan 't gàààn jong, ik heb ze nog nooit zo stil geweten zeg !". Dat ze echt wel ziek waren, dat zag je zo. Vuurrode wangen, dikke snotkorsten op neus en wangen en ... gekleed alsof ze zo meteen te voet naar de Zuidpool zouden vertrekken. Op haar schoot (wat ook al warm is), de ene met een dikke jas en sjaal, de andere warm gekleed met daarover een verkleedkostuum in van dat irritant zweet-nylon. Voorwaar, dé ideale uitrusting voor het koortsige kind. Ze gilde ook in de telefoon dat ze er nog zeker een uur zou zitten (ze had net de tweede rondvraag georganiseerd : hoe laat was uw afspraak, madam ?), maar maakte ook na het afsluiten van het gesprek geen aanstalten om de kinderen wat frissere omstandigheden te bezorgen. De kinderen zagen er met de minuut zieliger uit en hingen helemaal onderuitgezakt in een halve koorstcoma op haar schoot. Dan moet een mens zich inhouden hé, om geen goedbedoelde tip te geven. Ik zag er toch maar van af, "tips" onder moeders, niet altijd een strak plan. Elk zijn kroost, da's het beste (tevens dagelijks te ondervinden aan de schoolpoort).

Een paar (voor de kroost vast bloedhete) momenten later greep ze plots weer haar telefoon vast. De ganse wachtzaal kon wederom meegenieten van de conversatie. Dit keer belde ze haar moeder op. Het gesprek ging ongeveer als volgt ...

Moeder : "Ja ma, 't is hier ik é. Ik zit hier in het ziekenhuis met Stijn en Hanne"

(qua dramatiek kan dat tellen, de oma in kwestie schrok hoorbaar)

Moeder : "Omdat ze ziek zijn tiens. Ik zit in de wachtzaal bij de dokter. Zeg, heb jij nu tijd ?"

(oma voelde de bui al hangen, ik voelde de mogelijke excuses in de lucht hangen, maar het beeld van haar zieke kleinkinderen deed haar zeker de das om, dus een aarzelende bevestiging volgde)

Moeder : "Awel ja, ik zou willen dat je ook naar hier komt. Nu."

(oma wou duidelijk nog ontsnappen door voorzichtig te opperen waarvoor haar aanwezigheid dan wel nodig was)

Moeder : "Om me te helpen natuurlijk. Ik zit hier alleen met die twee. Ik kan ze niet allebei tegelijk op mijn schoot pakken hé ma. En seffens bij de dokter moeten dan die kleren aan en uit, dus dan kan je helpen."

(oma geeft toe, zal alles laten vallen en komt er als de wiedeweerga aangesjeesd !)

Moeder : "Oké, tot sebiet, tweede verdiep hé !".

Waarna ze inhaakt en nog eens (alsof het nog niet duidelijk was) tegen de kinderen verzucht dat oma zo zal komen want "ze woont toch niet ver hé".

Kijk, beste mensen, dààr krijg ik nu eens persoonlijk de kriebels van ! Ten eerste al de conversatie op zich, de vanzelfsprekendheid, de commanderende manier, u moet er bij geweest zijn, maar ik vermoed dat een beetje zelfstandig, normaal mens de toon van het geheel wel kan vangen. Moeder was duidelijk gewend om onmiddellijk op haar wenken bediend te worden.

Dat wil dan persé drie kinders (DRIE heb ik er, madam !), maar de gevolgen : o wee ! Pas op, ik heb niets tegen kroostrijke gezinnen, integendeel. Ik kom zelf voort uit een nest van vier (en snap nog steeds niet hoe mijn ouders het klaarspeelden, petje af), vind dat geweldig leuk en een tweede Frutsel staat hier ook nog wel ergens eens op het to-do-lijstje, daar niet van. Mijn vriendinnen hebben ook meestal twee, drie kindjes en dat is echt supergezellig. En ook bij ons helpen de grootouders zorgen voor onze Kleine Frutsel, vanzelfsprekend. Daar gaat het allemaal niet om, laat dat duidelijk zijn. Maar het was voor deze dame duidelijk een statussymbool, haar drietal, het idee alleen al. Ervoor zorgen was echter duidelijk andere koek. Die twee waren zo mak als lammetjes en toch kromp ze duidelijk in elkaar bij het idee dat ze straks van allebei de kleertjes zou moeten uitdoen en vervolgens weer aantrekken. Het idéé, mensen ! Ik kon alleen maar aan die oma denken, die zich nu in het donker nog richting ziekenhuis moest haasten. En die over tien jaar wellicht terug het nachtleven zal mogen induiken om de uitgaande pubers uit de goot te vissen. Nog een lange weg te gaan, die oma. Ocharme.