Trots

Een mens vervult eigenlijk heel wat rollen in z'n dagelijkse leven. Je bent tegelijk vrouw van en je bent mama van. Je bent zelf ook nog dochter, schoondochter, kleindochter, zus, schoonzus én tante. Op de werkvloer juf en collega. Je bent buur en vriendin. Je bent misschien een doorn in 't oog of net de steun en toeverlaat. De ene rol is makkelijker dan de andere, maar je probeert ze allemaal tegelijk te vervullen, meestal sta je er zelfs niet bij stil.

Er is in mijn leven nog een mooie rol die ik mag spelen. Een rol waar ik geen auditie voor moest doen, maar waarvoor ik werd gevraagd. Een rol die ik ondertussen al twee keer met veel liefde en plezier heb aangenomen en die ik tot in de lengte van mijn dagen met evenveel plezier en liefde zal vervullen. Ik ben meter. Een trotse meter, want ik heb toch wel gigantisch veel sjans met de twee exemplaren waarover ik mag "meteren". Ze hebben bovendien, zonder dat ze elkaar al ooit ontmoet hebben (maar dat komt nog wel) eigenlijk best veel gemeen. Ze zijn natuurlijk de allerschattigste metekindjes ter wereld, dat staat buiten kijf, u kunt erover discussiëren, maar u verliest toch. Ze zijn nog klein, maar ze zijn zo optimistisch, menig volwassene kan er iets van leren. Ik hoor het u wel denken, jaja, kinderen zijn toch altijd blij, wat voor zorgen hebben die nu ? Kinderhand is gauw gevuld, enzovoortsenzoverder. Maar opnieuw, u verliest de discussie. Die twee van mij hebben het in 't leven nog niet altijd allemaal zomaar cadeau gekregen.

Hij werd in 2006 geboren aan de andere kant van de wereld en heeft daar al flink wat doorstaan. Afscheid moeten nemen, vechten om te overleven. Hij vond een halve wereldbol verder zijn papa en mama en startte een nieuw leven, met geweldig veel liefde en warmte, als een prins wordt hij op handen gedragen en gekoesterd.

Zij werd hier bij ons geboren, in de zomer van 2009, in een warm nestje thuis, als jongste van drie en na lang wachten ongelooflijk welkom. Voor haar is de strijd om te overleven nu begonnen, sinds die gemene cellen vanbinnen in dat kleine lijfje op hol sloegen. En ze vecht met bravoure !

Het zijn doorzetters, die metekindjes van mij. Ze lachen van 's morgens tot 's avonds. Voor hen is het leven, ondanks de moeilijkheden die ze zo jong al het hoofd moe(s)ten bieden, een feest. Een Afrikaans feest. Een muzikaal feest. Dat hebben ze gemeen. Ze zijn een zonnetje in huis. Dat die twee zonnetjes nog heel erg lang mijn leven mogen verwarmen !