En dan ... dan is dat vreselijke kankerbeest daar. Het woord dat je zo vaak hoort, verhalen van vrienden, kennissen, verre familie. Je wordt er soms bang van, wanneer slaat het toe ? 't Heeft geen zin om daar aan te denken, maar 't speelt wel eens door je hoofd. En dan ... is het daar écht en wel drie keer, in een paar weken tijd. Drie keer, in de dichtere familiekring. Drie verschillende verhalen, drie verschillende wegen die nu verplicht bewandeld moeten worden, bochten die je niemand op z'n levensweg toewenst. En als zelfs de allerkleinsten niet gespaard worden, als je moet toezien hoe je lieve metekindje haar allereerste verjaardag op de dienst oncologie zal moeten doorbrengen ... dan voel je je plots zo ontzettend klein. De natuur, gemeen en hard. De wereld stopt even met draaien. Verdomme verdomme verdomme !!
Ik vloek even heel hard met je mee, met tranen in mijn ogen. Heel veel liefs en sterkte.
BeantwoordenVerwijderenVerdomme toch. Wat kan het leven oneerlijk zijn.
BeantwoordenVerwijderenSterkte!
Liefste matje, ik denk er al de hele middag aan.. Zo beangstigend is het leven nog niet geweest, denk ik. Verdomme is zo het juiste woord.
BeantwoordenVerwijderenDe wereld zou voor minder stoppen met draaien.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte gewenst.
Oei. Veel sterkte. Vertel er mij wat van van het grote kankerbeest. Pfff.
BeantwoordenVerwijderenDat je op zo'n moment niks ander wil dan vloeken (en dingen kapot maken), lijkt me niet meer dan normaal. Het leven kan toch verdomd oneerlijk zijn!
BeantwoordenVerwijderenOh wat ongelofelijk erg. En oneerlijk en frustrerend.
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte. Voor jou, je metekindje en de ganse familie. 't Is inderdaad een rotziekte.