Van rozen en manen of net niet.

Dat een kind opvoeden niet altijd rozengeur en maneschijn is, dat weet iedereen die er één of meerdere exemplaren van gekweekt heeft. Mijn ouders begot op de eerste plaats, want hoe verder heel dat opvoedingsproces hier vordert, hoe minder ik het snap : 4 kinders in 5 jaar tijd ?? 'k Weet niet, maar je zou ze mij toch niet moeten geven !! Misschien 4 met telkens 5 jaar tussen, dat zou nog iets zijn. Maar ja, 't zou natuurlijk ook kunnen dat wij zo'n brave bloedjes waren, daar kon je er gewoon niet genoeg van hebben. Zo snel mogelijk ! Ja, dat moet het beslist geweest zijn !

Enfin, die van ons kan o-zo-lief zijn, ons doen gieren en brullen, ons hart doen smelten en onze dagen verlichten. Ah ja, mijn kind, schoon kind, dat heeft de natuur goed geregeld. Maar er zijn zo van die dagen ... en soms plakken die dagen zich samen tot weken ... iets wat wij dan zeer gepast "een fase" noemen. Van-'t-is-weer-een-fase. Want je moet het toch ergens een reden geven en 't kan niet zijn dat we voor altijd zo'n stout-en-brutaal-kindertje zouden hebben hé, o nee ! Dus dan is 't een fase en 't is altijd duimen dat zo'n fase rap passeert. Zodat we weer van ooh-en-aah kunnen doen en vertederd kunnen neerkijken op braaf spelende kroost.

Enfin, u snapt het al, we zitten hier weer in zo'n fase. Ik maak er verder geen woorden aan vuil, want ik hoor het overal, her en der in bloggertjesland verschijnen stukjes als dit, of deze, of die daar. En dan ben ik altijd wreed content dat wij niet de enigen zijn ! En dan dank ik het mama-blog-fenomeen, want lekker lachen met de miserie op een ander, omdat het oh zo herkenbaar is, is heerlijk en goed voor 't relativeringsvermogen ! Dus dankuwel, mama-blogs-aller-landen ! Santé, op de "fases" !

P.S. De foto is er eentje van Kleine Frutsel die net lekker stout was (en de wind van voren kreeg) en nu zichtbaar haar kansen overweegt ... hou ik nu op of waag ik me nog een stapje verder ? Drie keer raden ...