... je vier kersverse kiekskens in huis hebt !
Jaja, veel oooh's en aaaah's en 't was allemaal wreed schattig !
Wat u echter niet kan afleiden uit de foto's ...
* ... dat het de mijne niet zijn. 't Zijn die van mijn collega, uit de kleuterklas, ze mochten een woensdagmiddag + nachtje komen logeren.
* ... dat Kleine Frutsel het wel erg leuk vond, maar toch ook wat schrik had. Dat was nog handig, ze liet ze de ganse middag braaf in hun bakje zitten en zat er af en toe een tijdje bij.
* ... dat het uiteindelijk met het uur dramatischer werd ... één geel kiekske zag er al wat ziekjes uit (gelukkig had mijn collega mij al gewaarschuwd) en dat beestje ging gewoon zienderogen achteruit. Net die éne middag dat ze bij mij waren, het drama ! Ik heb de hele middag als een radeloze hen rond die bak gedraaid. Na een paar uur zielig piepen, ging het beestje in een hoekje liggen. Ik wist gelijk hoe laat het was ... maar wat doe je eraan ? Je kan moeilijk naar een dierenarts lopen hé ? Ik begon Kleine Frutsel al wat voor te bereiden, maar aan de nuchterheid van een kleuter kan geen down-to-earth volwassene tippen ... Ze kwam gewoon af en toe eens langsgefietst "is 'ie al dood mama ?", om dan weer vrolijk verder te sjeezen.
Uiteindelijk stierf het beestje toen Kleine Frutsel al in bed zat. Ik heb het dan na een uur of 2 aarzelen (want hoe zie/weet je dat het écht dood is ??) toch "verwijderd". Begraven in de tuin zag ik niet zitten, want 't was inmiddels goed donker. Zie je me al in 't donker ne put staan graven in den hof (Meneer F was niet thuis) ? Op dat uur, de geburen zouden wel peizen dat ik een misdaad had gepleegd. Heb dan maar veel zakjes gebruikt ... snik ende snuf. En zucht. De volgende morgen heb ik Kleine Frutsel toch maar een begrafenis-scenario voorgeschoteld, eentje uit de doos van de leugentjes-om-bestwil. Kleine Frutsel vond het best. Ze haalde uit haar doos dan weer uitspraken als : "Het is wel jammer hé mama, maar je moet niet zo erg triestig zijn hoor, want we hebben er nog drie hé !". Ze ging die avond ook even de tuin inspecteren, want wààr lag dat beestje dan wel juist begraven ? We hebben een plekje aangewezen tussen de plantjes. Het was even stil, ze zuchtte eens diep en zei "Dat is daar wel nogal donker hé, zo onder de aarde", waarop wij even moesten slikken en bevestigend knikten. En toen ging ze van de glijbaan glijden. Het leven gaat door en al zeker ?
kinderen en relativeren. Het is toch iets. Mijn jongste kwam ooit doodleuk vertellen dat de mama van twee kindjes op school zelfmoord had gepleegd. Om daarna gewoon weer vrolijk verder te babbelen. Soms is het een geluk dat ze het allemaal nog niet kunnen snappen.
BeantwoordenVerwijderen