Sintschrik

Zo'n kleine van zes, dat is echt een halve komiek in huis. Regelmatig lig ik hier strijk met al wat ze uitkraamt. Maar als je dacht dat ik nu een voorbeeld kwam geven, tja, dan is dat mis gedacht. Spijtig genoeg. Want ik kan er niet opkomen nu.  En dat is zo jammer. Insert diepe zucht. Dus dat betekent maar één ding : dat ik vaker moet komen opschrijven. Voor de herinneringen.

Zij vond ook al dat het dringend tijd werd voor een nieuw blogpostje en braaf als ik ben - hé, 't zijn sinterklaastijden voor iets - doe ik dat spoorslags.

De Sint dus. Ze is nu zes en gelukkig nog helemaal into de magie. De aankomst van de Sint zorgde hier vorige week voor een hilarisch moment, al is het vast wel ergens opvoedkundig wreed verkeerd om geweldig te zitten genieten van een angstmoment van je kind. Good parenting. Enfin, ze was die middag van de Grote Aankomst niet thuis, verjaardagsfeestje, dus moeder had het geheel opgenomen, in digitale tijden een wreed gemak. De voorbije twee jaren wilde ze De Aankomst wel honderd keer herbekijken, steeds weer opnieuw, alsof er daardoor alsnog onverwachte wendingen zouden plaatsvinden. Het hoort bij het kleuterbestaan, as we all know. Dit jaar dus kijken in uitgesteld relais. De Sint kwam aan, gelukkig maar en betrad net het Schoon Verdiep voor zijn jaarlijkse toespraak. Ik zat in de keuken en las precies op datzelfde moment het verslag van de aankomst, op een nieuwspagina, waarin dus te kennen werd gegeven dat er godzijdank geen stoute kindertjes waren dit jaar. Mààr ... dat het er eventjes spannend had uitgezien voor Ruben en Louise ... Ik rook mijn kans. Ik schoot richting camera en begon haar te filmen terwijl ze zat te kijken. Da's nog zoiets moois, dat complete onvermogen om achter zo'n vreemd en onverwacht gedrag van moeder een snood plan te vermoeden. Laat ons daarvan profiteren, euh geniéten zo lang het duurt. Filmen dus. Ze was muisstil, want de Sint had net verteld dat er gelukkig maar twee stoute kindjes waren. Ruben was eerst aan de beurt. De Rubens te lande werden al gauw gerustgesteld, want het bleek (oh verrassing) een schromelijke vergissing. Het been van opa dat hij aan de hond gaf, bleek een vleesbotje van bij 't avondeten. En dus niet het béén van opa, Sinterklaas, Ruben bleek alsnog een brave jongen. Er bleef dus maar één stout kindje over dit jaar ... een meisje (ze kromp al in elkaar) en ze heet ... Louise. *dramatische stilte* Haar gezicht was goud waard, ze wist werkelijk niet waar ze 't had. De Sint las voor uit zijn boek, de Louise in kwestie had gezegd dat papa en mama nogal konden zagen. Waarop ik verontwaardigd vroeg of ze dat écht had gezegd. Ze piepte ontkennend en bleef vol ongeloof en angst naar het scherm staren. 't Is dat ik het op film heb, dat wordt lachen later. Vervolgens bleek al gauw dat het om een vierjarige Louise ging (de opluchting ! u heeft geen idee) en dat het kind mama en papa had zien knutselen aan het nieuwe konijnenhok en dat zagen was dus wel degelijk zàgen, snap je, Sinterklaas?  Waarop de Goedheiligman besloot dat er dit jaar dus géén stoute kinderen bleken te zijn, hoera hoezee! Enfin, het moment was onbetaalbaar. Die avond bij het tanden poetsen kwam ik er nog eens op terug, ik begon over hoe spannend het toch wel was geweest, goh goh, gelukkig dat ... Ze onderbrak me:"Nee mama, stop, ik wil er niet meer over praten, het was véél te eng!" ... Hmmm, een trauma, dat ik dan nog op film heb staan ook. Misschien dat ik twee keer nadenk voor ik het haar ooit toon, het kon ook nog eens tegen mij gebruikt worden. Maar onbetaalbaar jong, echt waar.