De eerste jaren is het meestal vrij ambetant om uw kleine mee te hebben als je ergens moet wachten of aanschuiven, wegens grijpgrage vingertjes, dovemansoren en onverwachte huilbuien. Maar zoals met alles : dat passeert ook. Niet dat het nu altijd een grote vreugd is, deze situaties dienen nog steeds vermeden te worden bij vermoeidheid, honger of stormweer. Maar het kàn al eens leutig worden :-)
Zo geschiedde vandaag, toen we een kwartiertje moesten wachten bij het Chinees restaurant, afhaaldienst.
* dat is hier wel mooi versierd hé mama !
(al dat rood en goud blinkt in kinderogen natuurlijk dubbel zo hard)
* wat zegt die mevrouw allemaal, mama ?
(chinees behoort echter ook niet tot mama's kunsten, maar 't is altijd leuk als je kind nog denkt dat je alles kan)
* die chinese chipkes prikken in mijn tong !
(eerste kennismaking met kroepoek, dat ons toegestopt werd omdat we moesten wachten)
* we moeten hier wel flink zijn in dat restaurant hé, anders gaat die mevrouw geen eten voor ons maken !
(toen ze toch een kleine aanmaning kreeg om rustig op haar stoel te blijven zitten)
* is dat dan een chinese snoep, mama ?
(toen ze van de chinese vrouw een snoepje kreeg bij 't vertrekken)
* thuis gaan wij dan al dat chinese eten opeten hé mama ? ik lust dat zeker wel hoor !
(ze had het begot nog nooit geproefd, maar onze kleine is altijd in voor iets nieuws)
Dat kwartier, dat anders met een klein monstertje een eeuwigheid kan lijken, was in een zucht voorbij. Nog van dat !
Daar kan ik ook zo van genieten: als ze rustig de omgeving inspecteren en opnemen en heel spontaan vragen stellen uit verwondering. Om te koesteren!
BeantwoordenVerwijderenEn inderdaad, met een anderhalfjarige peuter is zoiets veeeeel minder ontspannend :))